"Tükenişin doruğundayım Meryem. Nefes nefese uyanıyorum her gün, acıtıyor canımı. Yaralarım kabuk bağlayamıyor, yenileri eklendikçe. Dikiş tutmaz oldu yaralarım. Hatıralar daha da can yakıcı olmaya başladı. Geçmişim nefesimi kesercesine boğuyor beni. Gözyaşlarım akmamaya yemin etmiş gibi. Kalbimi yine huzursuzluk kapladı. Boğazımda bir yumru, yutkunsamda geçmiyor. Sanırım Meryem, bu sefer gerçekten bittim. Acılarımı satırlarca anlatsam feraha eremem. Her satır bir ok gibi saplanır göğsüme. Arkamda şiirlerimi bırakarak gideceğim. Onlara sahip çık olur mu? Her satırda içimden bir parça var. Kalbimi parçalara ayıran şeyleri satırlara ayırdım. Gitmek istiyorum ama gidemiyorum. Eksilerek yok olacağım. İçim buz tutmuş, yüreğim kanıyor. Meryem, pes ediyorum diye kızma bana. İki düşer, üçüncüde ayaklanırım ben. Bunu yapabilirim değil mi? Zihnim çok karışık, dayanamıyorum Meryem. Karanlığa çekiliyorum. Bitiyorum Meryem. İçine çekildiğim girdapta kayboluyorum.
İyi kal Meryem, hep iyi kal."