Bir gün gelecek...
Her gün küllerinden yeniden doğan ben ,
Bir gün güneş gibi batacağım kimselere haber vermeden.
Öyle değil mi.? zaten ,
Her gün atan kalp , an gelir atmaz artık .
Her gün alıp verdiğin nefes , o gün çıkmaz ciğerlerinden.
Sonra bir cami avlusu insan bağırır hep bir ağızdan HELAL OLSUN , diye ,
Oysa giden haram edilmiş yılların yorgunu bir beden.
O an kalkıp bağırmak isterdim bir çoğunun yüzüne ,
Asıl size HELAL OLSUN;
Bakın işte gittim kına yakın bir yerinize diye..
Yaşamı boyunca insanın yanında iki dostu ve iki düşmanı bulunur ,
Biri yüreği , diğeri dili.
Bunlar ceza da olabilir insana mükâfatta.
İnsan yüreğinde ne besleyip büyütürse ,
Mutlak bir gün onları yaşarken bulur kendini.
Tarla misali biçtirir hayat ektiklerini.
Dil deseniz huzurda verir, huzurda kaçırır ,
Diliyle insan ne zikrederse ,
Duyacakları da karşılığı olur...
Diyeceğim o ki aslında ,
Dostta uzakta değil, düşmanda yaşam boyunca..
Somut kalacak olan tek emdiğim sùt...
Bunun adı ne bilmiyorum,
İster olgunluğun getirisi deyin.
İster yorgunluğun bezginliği ama
Bildiğim bir şey var ki ,
Gözlerimdeki perde indi yere.
Artık insanları görmek istediğim gibi değil,
Oldukları gibi görüyorum.
Gerektiği yerde aptala yatıyorum,
Sırf karşımdaki kendini akıllı sanıp mutlu olsun diye.
Bazen ufak adımlarla uzaklaşıyorum ,
Gittiğim sürpriz olmasın diye.
Kimseyle uğraşamam çünkü bu saatten sonra ,
Kendi kıyılarımda yaşıyorum kendi halimde.
Geçte olsa anladım ki;
Her zaman kürek çekerek varılmıyor bir yere ,
Bazen akışına bırakmak en güzeli.
Mutluluğu getirir mi.? bilmem ama
En azından başımda ağrımaz .
Ve
Buralardan çekip gitmek lazım insanları ve havası kirlenmemiş o yerlere.
Altımızda birer doru AT.
Yan yana dörtnala yolculuk etmeliyiz ATA yurduna.?
Ne dersin ha...
İşte o zaman...
Yeniden baharda gelecek...
Yeniden eritecek gùneş korku buzullarını...
Yeşertecek yarının umutlarını...

NOGAYTÙRK