KIŞA GİRERKEN

Eylüldü, ekimdi derken şimdi de kasım terk ediyor bizleri. Hazan mevsimi geride kaldı artık. Önümüzde ise her yönüyle insanın içini ürperten güzelliği bir yana, kara kara düşündüren kara kış var. Kendimi bildim bileli sevmişimdir hep kışları. Cümle canlıların kabuğuna çekilip sonrasında yeniden ayağa kalkması için bir fırsat olarak görmüşümdür bu mevsimi.

Bu da bu mevsimi daha bir sevmeme neden olmuştur. İnsana huzur veren sessizliği, yağmuru, karı hep huzur vermiştir bana. Tabi bu işin romantiklik kısmı diye düşünmüşümdür çoğu zaman. Çünkü herkes için aynı duyguları barındırmaz kış, bilirim. Ben sevsem de bir başkası olaya başka açıdan bakar. İnsanın yüzüne vurur hayatın gerçeklerini. Soğuk soğuk eser ve sizi can evinizden vurur bu gerçekler.

Böyle anlarda yüreğime bir hüzün çöker. Aslında hüzün mevsimi kış mı olsaymış diye düşünmeden edemem. Çünkü kış ayları en çetin aylardır. İnsanların yaşadığı yokluk, fakirlik daha bir gün yüzüne çıkar. Ve dertler bir daha bir depreşir bu aylarda. Kimisi kaynayacak çorbayı, yakacak odunu düşünür. Kimisi çocuğuna alacağı montu, botu düşünür. Bunların hepsi yeni yeni masraflar demektir. Hal böyle olunca daha kış gelmeden enseyi karartır insanların pek çoğu. Tabi bir de kışın fırtınası, kasırgası var.

Ama tüm bunlara rağmen güzeldir kış. Mevsimlerin en asilidir. Farkı, tarzı hep bellidir. Zorluk yaşatsa da çoğu zaman sonraki mevsimlere hazırlık içindir yaşattıkları. Her zorluğun arkasından nasıl bir güzellik geliyorsa kışın ardı da öyledir işte. Ardı bahardır, yazdır. Yeniden doğuş, hayata merhaba demektir diğer bir deyişle. Tabi kara kışı geçirip bahara erişebilirsek. İşte o zaman çiçek açmak hakkımızdır. Önümüz ne kadar kış olsa da gönlümüzde hep bahar tazeliğinin, yeniden yaşama dönüşün sevincini yüreklerimizde hissetmek dileğiyle.

NECATİ DİLEK