bir evin,
bir oğluydu Adem...
bir dediği,
iki olmamalıydı...
bir evin,
bir oğlu madem...
en güzel kıyafetleri giydi,
en güzel oyuncaklarla oynadı,
en güzel yemekleri yedi...
en güzel okullara gitti sonra,
en güzel kızlarla çıktı,
en güzel mekânlara takıldı da Adem...
bir gün bile,
mutlu olamadı n’edem!..
Adem’de hep bir şeyler eksikti,
ama ne?..
hep bir şikâyet,
hep bir bahane!..
sabır yok,
şükür yok...
dünyanın kahrını çekiyordu sanki,
yüzyılın yasındaydı...
yediği önünde oysa,
yemediği arkasındaydı...
gün geldi,
Adem’e bir dert verdi Mevla...
veremden kötü bir dert,
ölümden evla!..
sen misin,
der gibi işte...
Adem artık daha da mahzun,
Adem artık çok hasta!..
zamanında,
kıymet bilmemenin pişmanlığı,
Hz.Adem’le bizim Adem arası...
ilginçtir,
cennetin dengiyle,
mutlu olamayan adamı...
hayat,
öyle bir yere getirmiş ki...
o yerden,
kanar durur yarası...
idrarının rengiyle,
mutlu oluyor şimdi,
her tahlil sonrası!..