Hayat merdivenlerine tırmanırken, bazen takılıyoruz, düşüyoruz, tekrar bir şekilde toplanmaya çalışıyoruz.
Bazen yolculuklarımız kısa sürsede aldığımız dersler bizi büyütüyor, olgunlaştırıyor. Bir elmanın yarısını bulmakla geçiririz hayatı..
Bazen bulabiliriz bu ödül olur bize.. Bazende ötelere kalır bu hediye..
İnsan yarım kaldığı çıkamadığı yolculuklardan sonra öğrenir, hayatın görünmez duvarlarla örülü olduğunu..
Bunu öğrenirken içi acır kanar..
Nereye giderse gitsin, aydınlığa, karanlığa saklansa da kalbinin acısı geçmez söylenip durur...
Ötelere dalar, gözlerinden yaş akar ve mırıldanır, belki bir güneş doğar ve kalbindeki yaralar kabuk bağlar ilaç almadan..
Güneşin doğmasıyla içi ısınır insanın belki acıları bırakıp yeniden doğar.
Her zaman keşkelere sığınır dururuz.
Günahkar olmasak deriz keşke..
Tekrarlanan hataları yapmasak, zamanı geri alıp hatalarla yüzleşsek, yeryüzüne
kollarımızı açıp kalbimizdeki kor olan bazı acıları alın diye feryat etsek...
Kötü hisleri bir yana bıraksak.
Keşkeli bir hayattan sıyrılsak bir libas gibi.
İnsan bazen sevdiklerini bir anlık gafletle üzebilir. Sonra Allahım ne yaptım demez mi?
Bazen hatalar kuyusunda hatalar yutar bizi. Yalnızlık deryasına dalarız bu defa.
Kuraklık iklimi olan kalbimizle başbaşa bırakmadan kendimizi, çoraklaşmadan duygular,sahile çıkmayı bir başarsak...
Ne olacağımızı düşünmeden sarılsak teslim-i ilahiye...
Hayatın duvarlarını ördükçe kendimize kulenin içinde yapayalnız buluruz.
Yaralarımız çoğalsada, kanasada O’na dönsek, sığınak, anı yaşasak...
Belki.
Belki...
Problem kalmayacak.
Kendi gözümüzle bakmayı bıraksak
Teslim olup O’nun gözüyle baksak, bu hayat tırmanışında...
Az yoruluz teslimiyetle..
10.10.2021