Acı bir aşk hikayesiydi bizimkisi, birbirini seven sevgililerin ölümüne kavuşamadığı hikayelerden biriydi işte.
Bilmem kaç kez ayrıldı ellerimiz birbirinden, bilmem kaç kez "bu son" bir daha "görüşmeyelim" deyipte "ağlaya ağlaya" ayrılıp sonrasında hasrete yenik düşüp gurursuzca birbirimizin nefesinde kendimizi bulduk..

Çünkü çok aşıktık!

Ne aileleri dinledik, ne de mantığımızı... Yüreğimiz hükmünü verdi her seferinde acıların ortasında yaşanan "acı bir aşk hikayesi " olsada bizimkisi...

Ellerimiz birbirini bulduğunda sanki dünya duruyordu.
Bu dünyada sadece sen ve ben vardık işte bu bu yüzden de olmazların hiç bir hükmü kalmıyordu bizim için,
aşk bizi ordan oraya savururken...

Elim ellerindeydi ya
doya doya gülüşünü seyredebiliyordum ya benimleydin ya,
seninleyim ya
birbirimizin sesini duyuyor konusabilıyorduk ya
bedenlerin yanyana olmaması engel değildi ya ruhların birbirine sarılmasına işte bu yüzden dünya bizim
umurumuzda değildi...

Benimdin işte
Yarimdin işte...
Ama yetmedi aşk yetmedi
sevmeler
Yetmedi sevgi
Yetmedi aşkımız...

Ağlaya ağlaya kopardılar en sonunda bizi birbirimizden...

Şimdi sen bu şehirde bile yokken aynı havayı soluyoruz deyip mutlu olabileceğim umut edebileceğim bir şey bırakmadılar bizecellat kalpliler.

İki ayrı kalp ama
bir kalpken seninle
bu acıyla yasamaya çalışıyoruz işte..

Özlemlerin, hasretlerin gözyaşların dem vurduğu kavuşmanın mahşere kaldığı içimizde yaşayacağımız gizli bir aşk hikayesi artık bizim hikayemiz..
Senden bana teselli bir kac fotograf, bir kaç mektup, bir kaç kuru gül yaprağı ve anılar
kaldı işte birde tabiki mahşere ait sözümüz..

Unutma sözümüzü Â unutama beni sevdiğim..!

Nevin Aktekin Gülfirat