ÇOK MU YAZIYOR MUŞUM

Duygularımdan oluşan yumağın hangi ucundan çekip çıkarsam. Tenine düşlerimden hırkalar giydirdiğim duygularımın topallayan ayaklarına kaç numara pabuç alsamda kışı rahat geçirebilse.

Bir kahve muhabbetinin başında karşılıklı bakışırken en duru hissimle, acı kahvemi yudumlarken elimin tersiyle acının harflerini kendimden uzaklaştırmak istiyorum.
Engebeli yamaçların irili ufaklı taşları yüreğimi deliyor olsada her delik aldığı nefesin gramıyla yaşıyor.
Nazenin ruh haletime cırlavukların serenatı eşlik ederken zamanın çarklarında görevlerim geliyor aklıma. Yaz günü son nefesine kadar görev içtimasından kaçmayan cırlavuklar yürüyeceğim adımları fısıldıyor kulağıma.

Zikzaklar çiziyorum ruhumun haritasına. Sorduklarında ülkem gibiyim demek adına, nöbetçilerime çelikten zırhlar giydiriyorum.
Yüreğimin yangınlarına, sellerine hangi formülleri mühürlesem diye düşünürken iki hecelim emekliyor bana doğru.
SEV-Gİ

Önce sev diyor gönlüm. Her şeye rağmen.
Alabora olan yollarına, yıkılan köprülerine, harabe tümcelerine, kor ateşlerde çıtırdayan duygularına rağmen SEV.

Göz bebeklerimde büyüyebiliyorsa sevgi,en güzide besinlerle beslenip işte o zaman insan olmanın şiarına ulaşır bedenin.

Doğayı, kainatı, insanlığı ve kendini sev. Sev ki kötülük erisin. Damarlarında huzur raks etsin.

İyilik kazansın adına nefes alıyorken, yanlışlıklarımı sıraya diziyorum.
Çok güvenme, kendin zannetme, madalyonun bir yüzünü görme...
Mıknatıs olmayı hayal bile etmemişken yada zirvelerde gezinmek değildi hayallerim.
Neysem oyum kendi çapımda, boz bulanık hırkalardı tercihim.
Dostluk, iyilik, sevgi, çok mu yazıyormuşum öyle mi?
Yazacağım hırpalandığım sürece.
Mürekkebimin biteceği, parmaklarımın canı kesileceği zamana kadar.
Kalemin dostluğunu da bulmuşken yıllar sonra(en sadık, en güvenilir) rabbim ayırmasın. Zaman zaman vefasızlık da yapmıyor değilim hani, kürkçü misali dönüp dolaşıp geliyorum kalemin kelam dergahına.
Seviyorum çünkü onun da sevdiğini düşünüyorum.
Sev diyorum yine gönlüme. Usul usul da olsa sevmeye devam et.
Tökezlesende, bulansada bakışların, alevlere düçar kalsa da gönül dağın. Sevmeyi bırakma e mi.