Onur BİLGE

Define, Kur’an’dan söz etmek istiyordu. Arada sırada bir duvar yıkmaya yelteniyor, onu Sadullah Bey’in tekrar yapmasını bekliyordu. O ise ayetlerin anlamlarına girmeye cesaret edemiyordu.

“Hazreti Musa ve Hızır kıssası var.” diyordu dede.

“O az mı çile çekti! Hem kaç kişi, ne kadar tanıyor onu?” diyor, fazla açıklama yapmaya yanaşmıyordu. Bu da dedeyi deli etmeye yetiyordu! O karşısında Kaptan’ı görmeye çalışıyordu. Fakat onların kişilikleri çok farklıydı.

“Ben, ayetlerin anlamlarının etkilerinden, okumaya dayanılamayacak kadar haşyet yayması olayından falan bahsediyorum. Çile ayrı... Onu hemen hemen herkese verir, dener. Seninki ayrı, benimki ayrı... Herkese tahammül edebileceği kadar...”

“Sadece birkaç menkıbe... Hepsi bu mu sanıyorsun! Cennet ayetleri ne kadar sevinç ve mutluluk vericiyse, cehennem ayetleri de o kadar korkunç! Dehşet verici!”

“Kimisi Kur’an’ı okur, iman etmez! Kimisi de henüz peygamberlik gelmeden o yüce Peygamber’e biat eder. Veysel Karani gibi...”

“Ya amcası Aliyyül Karani? Kim ne biliyor hakkında?”

“Biliyor da anlatmıyorsan vebal altındasın!”

“Sevgili: “Rahman’ın kokusu Yemen’den geliyor!” derken neyi kastetti? “Yanımdaki Yemen’de, Yemendeki yanımda...” demesinden ne anlıyoruz? Eğer adam gibi Kur’an okusaydı bu millet, dört kıtadan, küçücük Anadolu toprağına geriler miydi! Kur’an okumak, niyet anlamak diyet ister diyet!.. Başından beri bir dikili ağacım olmasaydı keşke! Verilecek hesabım da olmazdı! “İflas eden bir adamım!” dedim. Acındırmak için mi? Umurumda değil dünyanın parası pulu! Kur’an, sıradan bir kitap mı!

Ben beş yaşında Kur’an okumaya başladım. Benim cahil babam, yediden yetmişe kadın kız, herkese Kur’an öğretti. Binlerce kişiye Kur’an okuttu. Yine de: “Evladım, senden utanıyorum!” dedi.

Bana ucuzluk sökmez! Ne müftüler, ne âlimler, ne öğretim üyeleri geldi geçti hayatımdan... Onu bana ucuza satamadılar. Mürşit geçinenlerle tartıştım.

Sevgili: “Beni “Emredildiğiniz gibi dosdoğru olun!” ayeti kocattı!” diyor. Onu kocatan beni ne yapmaz!”

“Hud Suresi... “Allah yaptıklarınızı çok iyi görendir!” Yüz on ikinci ayet miydi? Sen, onun anladığı kadar anlayabiliyor musun! Herkes idrakince mesul...”

“Arif insana, bunları sormak yakışmaz! Sen başından sonuna kadar haklısın. Dediklerimi tekrar düşünürsen, samimiyetimi anlarsın.”

“At üstünde orak biçilmez! Ortaya koyup konuşmak gerek. Fakat ne zaman o konuya girmeye çalışsam, fersah fersah uzak olduğundan bahsettin.”

“Bu konuda hakkını helal et!”

“Ne zaman, neresinden gireceğiz? Biliyorum, Kur’an okyanus... Ben bir damla bile alamayacak mıyım? Ondan bir avuç aldığını söyleyen de var. Ne zaman “Kur’an...” desem, hep başa dönüyoruz. Neden anlatmaya yanaşmıyorsun? Neden anlamayı ve anlatmayı dev gibi gösteriyorsun? Her şeyin vebali var da sükûtun yok mu! Kabuğuna çekilip, her şeyden elini eteğini çekmenin cezası yok mu!”

“Sevgili: “Dünyayı isteyen ilme, ahireti isteyen ilme, ikisini de isteyen ilme sarılsın!” demiş. Böyle bir ümmet istemiş.”

“Yoksa sen gerekeni yapıyorsun da bunu benim gibi bir salakla paylaşmaya tenezzül mü etmiyorsun?”

“Kınamalara, kahramanlık yapıp sevap mı beklemeli?”

“İlim yazarak çizerek, okuyarak, okutarak, öğrenerek, öğreterek olur. Ben senin peşinde ne arıyorum acaba? İlim değil mi? Hani nerde? Saklı, gizli, tabu... Hayır!.. Sende varsa vermek zorundasın! Ben istiyorum!..”

“Yahu ne alakası var! O: “İlim Çin’de de olsa gidin alın!” demiş. Sen Çin’deki sevgiliden bahsediyorsun.”

“Yoksa “Yok!” dersin. Ben de başka kapıya, gerekirse Çin’e giderim. Hani biliyormuşsun ya... Anlat, ben de bileyim!”

“O zaman Musa gibi itiraz edip durma!”

“Hızır gibi soru sormama engel olma! Sormadan öğrenilmez! O: “Soru sorma!” dedi. Ben de ilm-i ledun istemiyorum. Baştaki abartının nedenini öğrenmek istiyorum. “Besmele’nin B sinin anlamı bile anlata anlata bitmez!” diyorsun. İkincisi “Okudum, bildim!” demene bozuluyorum. Kibir kokuyor. Ben neden bilgiye çanak tutuyorum da sen benim dediklerimi hafife alıyorsun? Bir şey öğrenmek istemiyorsun. Her şeyi biliyorsun! Sana yeni bir şey anlatılamaz! Anlatılanlar hep eksiktir, eskidir. Nakledilen hiçbir bilgiyi almak için neden burnunu indirmiyorsun?”

“Benden bilgi talep ediyorsun. İşin özü tevhit! Sana tevhit ile ilgili bir kitapçık verdim. Okumadın bile. O halde sana nasıl faydalı olabilirim?”

“Verdiğin kitap çok usandırıcı... Çok ağır... Çok dolambaçlı... Merdivenin ilk basamağına basmadan sekizinci basamağına ayağını koyamazsın! Galiba mürşidinin kitabı... Önce seni tanımalıyım, sonra yolunu öğrenmeliyim. Belki benimserim ama kilitli kasasın. Şifre kim bilir kimde...”

“Sen benim dinime beni davet ediyorsun. Ne yazık ki bana fayda edemiyorsun! Müteessirim. Hem seni ben davet etmedim ki! Sen kendin geldin.”

“Allah yolladı! İtirazın mı var? Kendiliğinden ne olmuş da ben kendiliğimden gelmişim? Her insan bir kitaptır ve iki kapağı arasında saklıdır. Ben bir kitap bulmuşum, onu okumak istiyorum, işimi güçleştiriyorsun. Her seferinde: “Senin aklın ermez! Sus!..” der gibisin. Bir sohbet: “Nasılsınız, iyi misiniz?” diyerek başlar, koyuldukça koyulur. Bir ayete davet: “Nasılsınız?” demek gibidir. Ben seni sohbete çekmeye çalışıyorum. İlim satma çabasında değilim. İlmim olsa ilmin dilencisi olmam! Zaten deli deli bir Allah sevgisinden başka bir şey yok bende. Bende ben de yok. İyi ki bilgi de yok. Olsaydı belki senin gibi kibirli olurdum. Ne kazandıysam kaybederdim!”

“Ben riyakârım. Övünmeyi ve övülmeyi severim. Bildiğin bütün kötü sıfatları hakkıyla, hatta fazlasıyla hak ediyorum. Sen bunlardan münezzehsin. Seni tenzih ederim. Özür dilerim.”

“Dağlar kadar bilgim olsaydı da mikrop kadar egom, gururum, kibirim olsaydı, hepsini yer bitirirdi. İyi ki yok! Sakın sende de olmasın! Baban hep mübarek kalsın! Sen de öyle kal! Sen Mevlana gibi olma! Gün gelip de yanına gittiğinde o sana duyduğu saygıdan, yattığı yerden doğrulmaya kalkmasın! Onun anlayışı, anlayabildiği kadar, Allah’ın beynini açtığı kadardır. Benimki de maalesef bu kadardır. Sende daha geniş bir idrak varsa, Allah’ın lütfudur. O kişileri bulduran, buluşturan, konuşturan Allah’tır. O tahsili yaptırdıysa, dört duvar arasında çürütsün diye değildir. İlminin zekâtını, sadakasını vereceksin arkadaşım!”

*
Onur BİLGE
B İN BİR GECE ÖYKÜLERİ - 838