Küba devlet başkanı Fidel Castro,’’bundan sonra görev almayacağım’’dedi görevini Raul’a devretti ve öldü. Bunu fırsat bilen Amerikan yönetimi’’işte beklediğim an geldi’’ dercesine üst perdeden konuşmaya başladı:

’’Küba’da yeni bir demokratik sürecin başlayacağına inanıyoruz. Küba derhal siyasi tutukluları serbest bırakmalı.’’

Atalarımız’’büyük lokma ye, büyük laf etme’’ demişler.

ABD yönetimi ne zamandır bu anı bekliyordu. Aynı renkten senaryolar çoktan yazıldı. Castro ölünce Küba’nın direnci kırılacak, CİA’nın Florida’da beslediği Kübalı göçmenler teknelerle Havana’ya taşınacak ve günü geldiğinde Küba karışacaktı.

Senaryoyu daha ileri taşıyanlar da vardı:

1Mayıs’ın milyonlarca Kübalı tarafından kutlandığı Havana’daki Karl Marks Meydanı’nda yakın gelecekte Amerikalı şarkıcılar boy gösterecekti.

Bu senaryoların hiç biri tutmadı Küba Raul’la dimdik ayakta duruyor.

Raul 1959 dan önce Fidel ile kaderini birleştirmiş biriydi...Granma teknesinde o vardı. Sierro Maestro dağlarında o vardı. Kurulan hükümetlerin hepsinde, Küba’nın iyi-kötü gününde o vardı. O inanmış bir komünistti.

Fidel Castro son 50 yıla damgasını vuran bir devrimciydi. Görevini yaptı sorumluluklarını arkadaşlarına devretti ve öldü.

Bir Fidel muhasebesi yapmanın zamanı geldi.

En büyük başarısı Küba Devrimi, Latin Amerika’nın Yankeler’in ’’arka bahçesi’’ olmaktan çıkarılmasında Fidel’in sarsılmaz azminin, önderliğinin payı büyüktür. Bolivarlerin, Jose Martilerin .ana rahmine düşürdüğü Latin Amerika Devrimi’nin ebesi, bakıcısı, mürşidi Fidel’di

Fidel koştukça açılan ve yarışın son kilometrelerinde hızını artıran büyük maraton koşucusuydu.

O son yıllarda ayakları Küba toprağına basan, kollarıyla tüm Latin Amerika’yı kucaklayan bir büyük varlıktı.Hem tarihe yön verdi hem de tarihin kendi hakkındaki hükmünü kendi elleriyle yazdı. Moncada Kışlası yargılaması sırasında şöyle haykırdı:

Partie o Muerto, Venceramos yani Vatan ya da ölüm,kazanacağız,

Ve savunmasını şöyle bitirdi:

’’Tarih beni aklayacaktır.’’