TOPAL MAKBULE

Yıllardır yıpranmış, boyası dökülmüş kenarlarıma sabrederek bu kütüphanenin köşesinde bekliyorum.
Tonton dedelerin , nenelerin okuduğu hikayeleri dinleyerek huzur buluyorum.Onlara zaman zaman kendilerini hatırlatıp,perhizlerine,ilaçlarına dikkat etmelerini salık veriyorum.
Onlarla bende yaş aldım.Neler gördüm geçirdim, yıllara meydan okuyan bu bakım evinde.
Onlarla güldüm,ağladım.Dertlerini sineme sıtır ettim.
Makbule hanımla bir ay önce tanıştım.Zerafeti,endamı gençliğindeki güzelliğini yansıtıyordu. Tane tane kelimeleri kullanmasıyla bir İstanbul hanımefendisi olduğu belliydi.
Kırışmış boynundaki incilerin zarifliği ilk bakışta göze çarpıyordu.Göz kapaklarındaki şişkinlik yeşil gözlerini saklamakta başarılı değildi.

Kanepenin kenarında oturmuş rüzgarın ağaç dallarıyla dansını izliyor, damlaların gözlerinden düşmesine engel olamıyordu.
“Ayağım kayıp da düşmeseydim , şu koltuk değneklerine muhtaç olmazdım,kendi halimde yaşayıp gidiyordum.Kimseye muhtaç değildim.”dedi.
Çok doluydu yüreği.Koltuk değnekleri bedeninin bir parçası olmuş,kalçasının kırıklığına destek oluyordu. Yuttu kelimeleri, gözleriyle anlattı dertlerini.Pencere kenarına konan kuşlarla bakıştılar.Onların kimseye muhtaç olmadıklarını,özgürce yaşadıklarını sesinin en alt ayarında dillendirdi.
Kapının hızla açılmasıyla irkildi.Müdüre hanım dudağındaki kırmızı ruja ve yeşil gözlerine eklediği hırçın bakışları Makbule hanıma çevirerek”Ya sen ne yapmaya çalışıyorsun.Böyle kıytı köşelerde oturup beni ele mi vermeyi düşünüyorsun.Dua et bakacak kimsen olmadığı için seni kabul ettim.Milletin içine karışsana.Herkes müzik odasında,ya sen.
Sana diyorum kadın,cevap ver.Böyle giderse herkes anlayacak kızın olduğumu.Sakın belli etme.Topal topal sürünürsün yoksa.”
Aman Allahım! Bu ne vicdansız kadın.Makbule hanımı yakasından tuttu,kanepeye doğru sarstı.Zavallı kadın içli içli ağladı,ağladı.
Müdüre hanım herkese melek gibi bir kadındı.
Taktığı maske vicdanını da kapatıyor, merhametini sömürüyordu.
Damarları çıkmış ellerinin tersiyle göz yaşlarını silen Makbule hanım penceredeki kuşlara dönerek”Sakın kimseye söylemeyin olur mu? Ben artık topal Makbule’yim.” dedi.
Yaklaştı saçını,üstünü düzeltti.
Gözlerimin içinde yeşil gözlerini gezdirdi,müzik odasına doğru adımladı.
“Makbule teyzem bende söylemem merak etme,kuşlar söylesede yine söylemem.”dedim.