Çanakkale’de Mehmetler vardı..Bir milletin kaderini belirleyen Mehmedimin ve Komutanının azim ve iradesi, inancı vardı.

Atatürk, 21 Ekim 1922’de üniversiteli gençlere aynı vurguyu yapıyor:

’’Biliyor musunuz Türk neferi nasıl harp eder. Ayağı sırtı giyinik olmayabilir, Bazen gıdası bile az olur; fakat oi daima ileri gitmek ister ve o kabiliyettedir. Ayağı kasar, yorgundur;görürüz ki, yine yürür ve daima ileri gider. Sorarsanız. ’’İzmir’e gidiyoruz’’der. Askerimizin çoğu, herhalde İzmir’e gitmek için, deniz kıyısına varmadıkça kanmamış, durmamıştır. Çünkü ona verilen emir,’’Akdeniz’e idi. Türk askerinin sinesi yalnız azim ve imanla doludur. O,göründüğü gibi perişan değildir. . O kabuğu siyah ve içi bembeyaz olan kestaneye benzer;yani bir cevherdir Onunla hasbihal edersiniz, onun mayasını, tabiatını anlar, öğrenirsiniz; fakat biliniz ki, o herkese de açılmaz. Derdine aşina çıkabilirseniz görürsünüz ki, cahil sandığınız o ’’Mehmet’’ neler bilir, kalbinde ne büyük emeller, fikirler besler! Onun için iddia ederim ve son hakikatle ispat ediyorum ki, harpte zafer, azim ve imanı kuvvetli olan tarafındır. Ve biz onunla muzaffer olduk. İşte siz gençler, onu takviye ediniz.

Çünkü, bize ancak ve her şeyden evvela azim ve iman kuvveti lazımdır. Zaten biz harpten evvel fenni ve maddi vasıtları ve şartları hesaba dahil etseydik harbi göze alabilir miydik?..Fakat terazinin bir kefesine imanımızı koyduk, maddi boşluğu doldurduk ve işte imanımız sayesinde, bu büyük davayı halle cesaret ettik, muaffak da olduk;bugün kurtulmuş bulunuyoruz...’’

Yine Mahmut Esat Bozkurt’un aktardığına göre imam meclisin kapısında Atatürk’ü durdurur, ellerini kaldırır duaya başlar. Atatürk hemen müdahale eder:

-Burada böyle şeylere lüzum yoktur. Bunları camide yapabilirsiniz’ Biz savaşı dua ile değil, Mehmetçiğin kanıyla kazandık