Yaşamımızın ellerimizden kayıp gidişini sen de seyrediyor musun? Hiç tahmin bile etmediğimiz sınavlara dahil olacağımızı, metanetin cümle içinde kolay, yaşarken zor olacağını, güzel günler düşlerken en acı olanlarla sınanacağımızı.. Hayat sahiden de birkaç kısa ve mutlu anların toplamıymış demek.. Şairin dediği gibi belki de; ’ılık bir ikindi sonrası yaşamdan bir kaç saat daha..’ Acıları bölüşmek bile şimdi o kadar zor ki.. Senden öğrendiğim onca şeyi ne yapacağım? Bu kayıp giden hayatın neresine iliştireceğim öğrendiklerimi?

Elimde ne bir teselli var acını dindirecek, ne umutlu sözler. Mutlak olan tek gerçek dışında hiçbir şeyin önemi olmadığını artık anladık. Hakikat değişmez demiştin bir keresinde. Hakikat öyle kudretli ki, ne engel olabiliyorum ne de yardım edebiliyorum. Kocaman bir akarsuyun önünde kollarımı açmış, çağlayarak gelen suyun azmine barikat olabileceğimi sanıyorum sanki. Boğazımı sıkan ele hiç yabancı değilim. Nefes almak istiyorum..

Bugün aylar sonra sesini duyduğumda ellerimin terleyişini, sesimin çatallaştığını ve sanki ölüme bu kadar yakın oluşunu buz gibi bedenimde seninle beraber ben de hissettim. Hayatı okumaya çalışan insanlarız dediğinde, ölümün karşısındaki acizliğimizi hesaba katarsak eğer, okuduğumuz maalesef yalnızca yaşamın bir sonu olduğu gerçeğidir..

Vefanın ruhumuzda açtığı o derin uçuruma düştükçe, güçsüzlüğüme hayıflanıyorum. Sana bahar dallarını, bulutları, incelikle işlenmiş narin çiçekleri, sonsuzluk varmışçasına uçuşan kuşları anlatmak isterdim. Fakat günlerdir hasret kaldığım gökyüzüne rağmen, odamın içinde oradan oraya konan ve bana yalnızca sonsuz olmayan hayatı fısıldayan zavallı kelebeği anlatabilirim. Işıl ışıl bir bahar gününün bu denli hüzünle kaplanışının bir izahı bile yok..

Kalbin tüm dünyayı kucaklayabilecekken, keskin hatlarla çizilmiş bu kaybetme mecburiyeti için kelimeler yalnızca bir kül yığını. Hayallerimizi gerçekleştirebilmek için geniş zamanlarımız olmasını dilerdim. Geniş zamanların bize bahşettiği heyecanı tatmak isterdim. Sen gittikten sonra kül olacak olan anıların arasından ruhumu nasıl söküp çıkaracağımı bilmiyorum. Keşke pek çok şeyi daha ciddiye alsaydım. Sonsuzluğa bu kadar inanmasaydım..

Kapalı kapılar ardında, aynaların yabancılaştığı, duvarların sessizce çığlık attığı, rüyaların gerçek ile karıştığı ve gözümün önünden gitmeyen yüzünün rengi.. Her yeni gün hiç azalmadan yaşadığım korkuların sonu gelmiyor. Delice merak edip, kötü bir şey duymaktan da bir o kadar kaçarak yaşamak zor. Sanki sessizce beklersem geçecekmiş gibi bazen çıt çıkarmadan sadece bekliyorum. Öylece duruyorum kımıldamadan..

Herkesi affedebilirim. Her şeyi unutabilirim. Her şey mükemmelmiş gibi yapabilirim. Bir daha görebilmek, bir daha hayatı okuyabilmek için seninle.. Sevginin her şeyden üstün olduğuna inanmasam delirirdim..
Bir kavuşma hikayesi ile sına bizi.. Dünyaya meydan okuyan kadınlar, biliyorum hiçbir şeyi yarım bırakmazlar..


mayıs2021