Metruk kalmış bir bedenin okyanuslarında yüzüyor ruhum.Dogum sancıları var yürek katmanlarında.Sıtır ettiği bir kase şerbet mi yoksa zehir mi?

Uzaktan ne hoş ne endamlıdır kalbin libası.Rengarenk desenleri.Bir umutla örülmüş dantelleri,ilmek ilmek kalın düğümleri.

Karınca misali çalışıyordu karşı apartmanın ustaları.Katlar çıkıyorlar göğe doğru.Bulutların ellerine uzanıyor emekleri. Öyle hassas çıkıyorlar ki okşuyor elleri adeta.Akabinde duvarlar örüyorlar,örerken umut gömleği giydiriyorlar duvarların sırtına.Adım adım kalın iplerle dantelalar örüyorlar yürek duvarlarına.

Harcını dengede karıp,kalbimizin apartman katlarına kondurmalıyız bizi biz yapanlarla.Umudu,bir de sevgiyi.

Samimiyet ve dürüstlükle.

Yoksa ne anlamı kalır çıkılan katların.Dayanamaz en küçük sarsıntıya.

Bir umutla örülüp,göbeğine yerleşen dinamitleri hangi güç yok edebilir apartmanların.

Her tuğlada saklanan bir umut kıpırtısının ayak izi var.Ve her tuğlada saklı bir çaba.
Kalp duvarlarını sıkıca örmeli ki dışardan sepkin girmesin.
Harcını iyi karmalı ki çatlaklar oluşmasın.


Hayallerimize kanat takıp pervaz etmesi canlandırır geleceği.Umut da gelecek günlerin anası değil mi?

Ve bizler ebegümeci gibi açmaya ve faydalı olmaya ant etmeye çalışıyorken, neden çöp kutusunda bulsun kendini sevgi ve umudumuz.


Elbet aşikar katlarda vuku bulması ayrık otlarının.

Ve elbet geldik gidiyoruz,demem o ki kalbimizin apartman katlarında faydalı yemekler pişirelim.

Apartmanın dışına kokusu ister yayılsın, ister yayılmasın.

Biz dairemizin yolunu şaşırmadan bulalım.

Gerisini rabbime havale edelim.