Nilgün artık günleri sayıyor ,ayları sayıyordu. O na bir yıl sonra gideceğiz demişler,bir yıl daha sabret, sabır etsin veya etmesin ne fark ederdi ki beklemek zorundaydı... gidemiyor gidecek yolları bilmiyor bilse bile hiç parası yokken nasıl gidebilirdi ki.
Her sabah işe koşturuyor, akşamları ise ; her işçi dört veya beş altı gibi evlerine geliyorsa Nilgün akşamın dokuzu gibi evde oluyordu.

O’nun işi neden mi böyle idi... O sabah on bir beş otobüsü ile kendi şehrinden uzak bir bölgeye gidiyor akşam saat altı da işten çıkıyor değiştirdiği üç otobüs ile ancak eve varıyordu.
Bu işi uzak olsa da rahat olması onu mutlu ediyordu. Bir cafe de çalışıyor ve buradaki arkadaşları ile de gayet mutlu ve iyi idi...
Nilgün içindeki ayrılık acısını unutmasa da işin yoğun koşturması ile oyalanıyor zamanı böyle geçiriyor dayanmaya çalışıyordu.

Aylar geçti bu tempoda işler devam ediyordu. Nilgün fazla Alman dilini bilmiyordu iş yerinde ise tek Türk kendisi idi. Ama oradaki yabancılar da bu konu da ona çok yardımcı oluyorlardı. Nilgün ise tüm gücü ile öğrenmeye çalışıyordu.

Bir yıl geçmişti aradan. Yine Nilgün otobüste yol boyu bir şeyler okuyor bu da onu oyalamıyordu artık usanç gelmişti her gün ki bu yollardan. Oysa ilk zamanlar bu yolların güzel manzaraları onu oyalıyordu. Öyle ki bu yolların resmi artık beynine resmedilmiş gibi her dönüşte neleri bulacağını biliyordu.
İşte böyle bir günde iş yerinde iki üç saat kadar çalışmıştı ki şef: ’’ bu gün eve gidebilirsin ve on gün işe gelme iş yerini Frankfut’a taşıyacağız’’ deyince Nilgün sevinsin mi üzülsün mü bilemedi.

Sevinmesi iş yerinin kendi bulunduğu yerlere gelmesi, üzüntüsü ise acaba işine son mu verildi diye.
Ve böylece Nilgün evinde dinlendi gezdi okudu, ne kadar özlemişti böyle boş zamanları.

Nilgün on günün sonunda verilen adrese gitti. Evet işte cafe karşısında duruyordu , sanki oradaki iş yeri uçup gelmiş gibiydi... Cafeye girip şefi buldu şefi onun geldiğini görünce ’’ Bu gün işe başlayabilirsin istersen ’’ deyince sevinmişti Nilgün.

Artık Nilgün sabahları üç otobüs değiştirip tren garının yanındaki Neusenburg otobüslerine koşturmuyor akşamları ise dokuz değilde yedide evinde oluyordu. Bayramları ise daha geç geliyordu. Almanya’nın bayram günleri yoğun çalışılıyor ve cafeler geç kapanıyordu. Nilgün artık işine yürüyerek gidip geliyordu. Otobüslere koşmaktan kurtulmuştu.


Devam edecek...

Aygün Deniz 01.05.2021