Her geceyi bir başlangıç bildi yürek denizim.Bir adım daha yaklaşıyoruz ölümün kapısına.
Adımlarımıza hasreti ezberlettirip,gülerek yürümeliyiz ölüme.Ölüm ölmüyor ki,hüzne bürünelim.
Aşka kanat çırpmaktır ölüme yürümek.Zirvede vuslat yaşamak.
Hasretten yağlarımızın erimesi,dilimizin dudağımızın kuruması.
Aşk ateşinden azalarımızın solmasıdır ölüm.

Şeb-i Aruzu hücrelerinde gezdirmek.

Ağır geliyor dünyanın rahatlığı.Benliğimize kelepçe vurdu dünya .Ruhumuzun haritasını sil baştan çizdirdi.
Serenadını yaptığımız sevgiye,kardeşliğe de asit döktürdü.
Umutlarımızı ötelerdeki baharlara yolcu ettirdi.

Masivadan ayrılış sırtındaki yükleri sere serpe bırakmak gelişi güzel.Son kez bütün kırgınlıkları okyanuslara boca etmek.

Rabbe havale etmek değildi niyet.O her şeyin en iyisini bilir deyip arkamızı yaslamak.Sıkı sıkı.Kuvvetlice.

Doldu kalbimizin fihristesi.Alfabemiz mutasyona uğradı.Değirmen taşlarında ezildi duygularımız.Yoruldu kelimelerimiz.

Sancılarımız birbirine karıştı.

Sınav sorularına çalışmadığımız da doğrudur.Sabır ve şükür bayrağını düşürmedik bayraklı tepeden.

Çok depremler gördük de inancımız tuttu ellerimizden.

Çok alaboraya maruz kaldı teknemiz de iyi kötü bir limana demir atabildik.Dümenini kimseye teslim etmeden.

Yalnızız.Yalnız yürüyoruz ölümün koynuna.
Keçeleşmiş kalbimizi yumuşatır ümidiyle.

Varoluş yalnızlığı ölüm.Tek,bir başına sahibinin
makamına.Randevusuz bir vuslat bizimkisi.

Ölüme aşık,ölüm içen,ölümün kollarında en sevgiliye yürümek muradıyla yaşamak .Yürümek de değil koşmak.
O’na varmak,O’nu görmek.

Her gece bir başlangıcın tezahürü.Ömürden bir gün daha eksildi.Bir gün daha yaklaştık kainatın sahibine.

Ölüm bir müjde,bir eşik.

Hiç ölür mü ölüm.Ölüm bir doğum.

Biraz daha yaklaşıyoruz,biraz daha yudumluyoruz bu gece ölümü.