Sosyal bir sorumluluk projesi için Darülaceze’ye ziyarete gitmiştik
Elimizde küçük hediyelerle herkes bir yana dağılmış bir çoğumuz da yaşlılarla koyu bir sohbete koyulmuştuk.
Orada kalan yaşlıların hatırlarını tek tek sorduktan sonra onlarla "ayrı ayrı" derin sohbetler içine girdik.En çokta onların buraya gelme hikayelerini merak ediyorduk.Kimbilir hepsinin ayrı ayrı ne hikayeleri vardı..Ve bu hikayelerde hepimizin zihnine yaşanmış birer hayat hikayeleri olarak kazınacaktı.

Ben köşede saçları küt giri saçlı, yaşına göre güzel son derece zarif görünen, tam bir istanbul hanımefendisi bir teyzenin yanında soluğu aldım.

O’na tebessüm ederek;

__Merhaba zarif hanımefendi isminizi ögrenebilirmiyim?

__Merhaba evladım zarif olan sensin gönlümü ne güzel okşadın öyle çok teşekkür ederim.
Allah razı olsun senden benim adım Behice ama genelde bana Behice Sultan’da derler...

_Çok asil görünuyorsunuz Behice hanım bende size herkes gibi Behice Sultan diyebilirmiyim?

__De yavrum de sende Behice Sultan de bana
diyerek tebessüm etti.

__ Sanırım saraydan bir gece kaçıp buraya da bir dostu ziyaret etmek için uğradınız, belkide bu dost sizin yavuklunuz ve burada yaşıyor sanırım yoksam boşuna size Behice Sultan demezlerdi degilmi?

__İlahi evladım çok hoşsun beni güldürdün çok yaşa sen emi..

__Senin kadar yaşasam ve senin gibi böyle asil, böyle güzel görünsem daha ne isterim ki masaallahın var çok güzel görünüyorsunuz...

__Ay Teşekkürler evladım latife yaptığınızı biliyorum.Elbette ki yavuklum için burada değilim..O bir büyükelciydi yıllarca ülkemize hizmet için yurt dışında ülke ülke gezdikten sonra eşim rahmetli oldu bende daha duramadım o gurbet ellerde oralardan kaçıp yine doğduğum topraklara ana vatanıma döndüm...

__Ne güzel siz ve eşiniz yıllarca ülkemiz için hizmet etmişsiniz.Ne bereketli bir ömür...

__Öyle evladım öyle ülkemiz için elimizden gelenin en iyisini yaptık.

_Sizin gibi özel birine burada rast geleceğimi hic ummazdım doğrusu.

__Hayat evladım hayat...Bende ummazdım...

_Peki hiç çoluk çocuğunuz yokmu sizi üzmeyeceksem hikayenizi dinlemek isterim...

__Ah evladım hayat işte sen plan yaparken başına gelenlermis öyle..Nişantaşı’nda bir evim vardı yokluğumda kizkardesime emanet etmiştim otursun ev boş kalmasın diye...Bende İstanbul’a dönünce direk evime gittim.Ama o evin sahibi artık ben değil sanki kizkardesimdi.Ben ise evini elinden almaya kalkan biri durumuna düşmüştüm...Ama kardeş ya geçinip gideriz diye umarken meğer onun planları baskaymış.Birgün beni doktora götürmüştü, meğerse amacı akıl melaikelerimin yerinde olmadığını kanıtlayan bir deli raporu almakmış...Bir şekilde doktoru da ayarlayıp raporu almış beni mahkeye vermiş hem evimi hemde diğer mallarımı da ele geçirmek için... Sonra da beni evimden buraya getirdi akli melaikeleri yerinde degil bakıma ihtiyacı var diyerekten...

Onu dinlerken içimden de düşünüyordum.
"Hayat bazen adil olmayabiliyordu bunu biliyordum da peki neden bazıları " adi " olur. İşte bunu hala bilmiyor ve halâ anlamıyordum."
O’nun bu hüzünlü hikayesi beni çok duygulandırirken hikayesinin geri kalanını da ellerini tutup gözlerinin içine bakarak merakla dinliyordum.

__Peki sonra ne oldu Behice Sultan
siz son derece zeki aklı başında bir kadınsınız bu rapora itiraz edemediniz mi?.

___Ettim evladım ettim tabi bizim elcilikten tanıdık bir hanım vardı rica ettim onu telefonla aradım o bana yardımcı oldu.İyi bir avukat tuttum... Kizkardesimi de mahkemeye verdim... Çok şükür davada lehime sonuclandı.

__Peki niye buradasınız hâlâ..Nişantaşı gibi bir yerde eviniz varken isterseniz kendinizeiyi bir yardımcı da tutabilecekken...

___Ah evladım ben ülkemden çıkalı çok oldu...Yaş malum, bir çok tanıdıkta eşim gibi rahmetli oldu.Hem malum olaydan sonra çok korktum ben...İnsanın kendi kız kardeşi bunu yaparsa dışardaki el ne yapmaz...Her gün duyuyoruz haberlerde böyle yaşlı kadın haberleri bir bilezik için neler yapıyorlar..Dünyanın çivisi çıkmış insanın malıda düşman çeker olmuş işte... Hem ben buraya alıştım, dostlarda edindim,sıkılmıyorum..Bende evimi ölene kadar kardeşim otursun diye vasiyet ettim onu da sokağa atmaya vicdanım yetmedi.Ben ölünce o evde geri kalan bütün mal varlığımı da Darulaceze’ye bağışladım.Burada mutluyum sağlığıma da dikkat ediyorlar...
Öyle evladım böyle işte benim buraya gelme hikayem kısaca böyle.

Hayat işte...
Herşey biz insanlar için..!

Nutkum tutulmuştu sanki bir sinema filminin içindeydim.Bu kadar daleveralar sadece filimlerde, dizilerde olur sanırdım.Ama bu gerçeğin ta kendisiydi..
Üzüldüğümü gören Behice Sultan;

___Üzülme evladim hayat işte benimde aklıma gelmezdi o kadar şaşalı bir hayattan sonra burası...Ama iyiyim ben sevdim burayı arkadaşlarımı, iyi bakıyorlar bize üzülme sen hem ben evde kalsam,ölsem cenazemi kimbilir kaç gün sonra bulurlardı.
Artık burası benim evim...

Behiye Sultan’ın narin elllerini öptüm, ona sımsıkıca sarıldım...Vakit dolmuş bizim için gitme zamanı gelmişti...

Behice Sultan;

__Bir daha gel evlatçığım sen buralara beni ziyarete ama bir dahakine sana daha neşeli şeyler anlatırım rahmetli ile ilgili ilk tanışmamızı aşkımızı anlatırım bak o çok güzel bir hikaye sonra böyle aşklarda mı varmış dersin.Unutma beni yine gel mutlu et Behice anneni olurmu?

Omuzuna dokunarak buruk bir tebessüm ile gülümserken ona;

__ Sana söz yeniden gelirim Behice anne hem bu sefer yanında daha uzun kalırım sana söz veriyorum diyerek, giderken ona el salladım

Orada ki ziyaretimizi bitirip dönerken hepimiz kalbimizin bir tarafını orada onlarla bıraktık..
Onlardan dinlediğimiz birbirinden farklı hayat hikayeleri ile...

Dipnot:Bu hikaye annemin bir Darulaceze ziyareti sonrası bana anlattığı yaşanmış bir hayat hikayesinin kalemime izdüşümüdür.

Nevin Aktekin Gülfirat
09/04/2021