Mutluluk fetişizmi,
Başarı odaklı hayat
Anı yaşamak

Tüm bunlar aslında tıplumu birbirinin derdini görmeyen , aidiyet duyguları olmayan mutsuz sürüler haline getiriyor. Anlık kahkahalar, mutluluk fotoğrafları aslında ruhumuzun derinliklerindeki huzursuzluğumuzu saklayan reklam görüntülerimiz.

Artık hepimizin birer reklam portalımız var. Ne yiyoruz, nereye tatile gidiyoruz, kimlerleyiz, evimiz nasıl, arabamız ne marka. Doğal bir fotoğrafımız bile kalmadı.

Hayatım oradan çekme, şuradan çek, böyle fotojeniğim.

Hep aynı açıyla çekilmiş fotoğraflar, hep aynı gülüş.

Kendimize odaklıyız, kendi dışımızdakini görememe durumu öyle bir hal aldıki doğadan koptuk, varoluşumuzdan koptuk. Vücut kimyamız da elbette payını alıyor bu doğaya, insana, çevreye yabsncılaşmamızdan.

Oysa Nazım ın, Orhan Veli nin şiirlerini de seviyoruz.

Peki nasıl oluyor bu ?

Hem anı yaşa, başkalarının acılarını görmezden gel hem de ince memed i sev.

Ya bir yerlerde bir şeyleri anlayamadık, ya da kandırılıyoruz. Bizim böyle olmamız isteniyor.

Hikmet Öztürk