O sabahlar bahar kokuyordu. Yeşildi anılar umutlar yürekteki tutkular ak aktı.
O sabahlar leylakların ıtriyle sarhoştu şendi. Mor mor salkımları ile süslenmişti evren. Mutluydu leylaklar alabildiğine... mutluydu dallar ağırlıkları ile.

O sabahlar mutluluk kokuyordu, pembeydi evren alabildiğine toz pembe. Güller açmıştı taptaze şebnemleri üzerinde... Gülün bahar için sevinci göz yaşları olmalı diyorum şebnemler.
Umut dolu, renk dolu, neş’e dolu o sabahlara ansızın sisler çöktü, yağmur yağdı... Gaddar bir el uzandı kopardı gülü , leylakları, dallarından insafsızca.

Bülbül uçuverdi son defa göz yaşlarını güle bırakarak. O sabahlar elinden alındı özgürlüğü gülün .
O sabahlar ; güzel kokuluydu baharlar... yeşillikler umut doluydu. Güneş hep ısıtacaktı evreni ...
Ama ama o gaddar eller ... o gaddar eller, nasıl gülleri leylakları kopardıysa dallarından işte öylesine kopardı çekip aldı kalplerden umutları ... kanatırcasına acımasız ve katı.

Şimdi sabahlar hep sisli , rüzgarlı , umutsuz . Dallar kuru , yapraklar sarı , kalplerde bir tek umut bile yok !

O sabahlar güzeldi , o sabahlar umut doluydu , o sabahların taze umutları da yok artık...

Aygün Deniz Eski bir hatıramdan.