Canı çok çikolata çeken ufaklığın teki mahalle bakkalından koşarak içeri girdi.
Bakkalı epey gezdikten sonra altın gibi parlayan para şeklinde ki çikolatalar dikkatini çekti.Bakkal amcasının yanına giderek;

_Bakkal amca bana o altın cikolatalardan verir misin? daha önce onlardanhiç yememiştim dedi.

Bakkal amcası bu sevimli kız çocuğuna gülümseyerek;

_Tabi ki kızım veririm "paran varmı?" diye sordu.

_ Ama benim param yok ki bakkal amca...
dedi küçük kız.

_Paran yoksa çikolata da yok bizde bunları parayla alıyoruz dedi.

Üzülerek çıktı ufaklık abisinin yanına gitti.

_ "Abi senin hiç paran varmı?" diye sordu.

O da;

_ Ellerini yana açarak yok ki en son sakız aldım ben o’da bitti dedi...

_"Ne yapıcaz şimdi ama benim canım o altın paralı çikolatalardan çok çekti.Annemde şimdi bize para vermez. Ahmet’e annesi o cikolatalardan almıştı.Yüzüme baka baka hiç bir parçasını bile bana vermeden yedi diye ağlamaya başladı ufaklık.

Yokluk vardı.
Annesi o’na her istediğini alamazdı.Babasının bıraktığı üç kuruş para evin ihtiyaçlarını karşılamaya zaten zor yeriyorken çikolata onlar için lüks bir şeydi.

Abisi kardeşinin ağlamasına daha fazla dayanamadı.

_Tamam sus ağlama sen ben bir yol buldum Ben bakkal amcayı oyalarken sende çikolatayı al karnına sakla dedi.Gözyaslarini silen ufaklık parasız o çikolatayı alıp yiyebilcek olmasına çok sevindi.

Bakkaldan içeri girdiler.
Aslında kendiside fazla büyük olmayan abisi bakkal amcaya bir şeyler soruyordu.

_ "Bakkal amca biliyor musun bende senin gibi büyüyünce bakkal olucam" dedi.

Bakkal amcası gülümsedi başını sevdi.
_Sen oku adam ol oğlum bakkal olupta ne yapacaksın.

Ufaklığın abisi O arada göz kırptı küçük kızkardeşine O’da aldığı cikolatayı bakkal amcası görmeden abisinin dediği gibi karnına sakladı.
Abisine islem tamam gibi de göz kırptı.

_"Bakkal amca sonra görüşürüz" diyerek dukkandan çıktılar.Köşeyi dönünce ufaklık çikolatayı karnından çıkardı.

_"Hadi abi çikolatamızı yiyelim." dedi..

İkiside bir solukta altın para şeklindeki çikolataları kabından soyup içindeki çikolatayı afiyetle yediler.

_Oh be abi çok güzellermiş.Ahmet’i görünce soyliyeceğim bak sen vermedin ama bizde aldık yedik o cikolatalardan diyeceğim dedi küçük kız...

Mutluydular.
Eve gittiler.

Annesi kapıyı açtı.

_ "Neredeydiniz siz sokaklarda aradım bulamadım sizi gelin bakalım hemen yanima" dedi.

Birbirlerine baktılar.Çünkü annesinin ses tonundan anlamışlardı azar yiceklerdi.Yoksa bakkal amcası çikolatayı çaldıklarını anlamış onları annesine mi şikayet etmişti.Annesinin ardından mutfağa gittiler. Annesi yanan ocağa bir tencere ve ağzına yakın su koymuştu içine de bozuk paralar atmıştı.Anlam verememislerdi. Fısıldadı ufaklık abisine;

_"Abi annem ne yapıyor böyle bozuk paralardan yemek mi yacacak çok komik" diye

İkiside gülüştüler biraz sonra hayatlarının derslerini alacaklarını bilemeden..

_Gülün bakalım birazdan da ben sizin halinize güleceğim. Demek bakkal amcanın çikolatalarını çaldınız öyle mi? dedi annesi.. kızgın kızgın bakışlarıyla konuşmasına da devam etti.
"Size daha önce de söylemiştim size ait olmayan bir şeyi almak hırsızlıktır."Siz bunu bile bile hırsızlık suçu islediniz Şimdi tabi bunun da bir cezası olacak"..
"Hadi bakalım tencerenin içindeki o bozuk paraları sıcak suyun içinden alın bana verin.

İki kardeş bunu hiç beklemiyorlardı; korkarak ağlamaya başladılar. Çocukların annesi;

_Hic boşuna aglamayın her suçun bir cezası da vardır.Sokun bakıyım elinizi o sıcak suya alın o demir paraları" diye tekrarladı..

_ "Anne özür dileriz bir daha yapmayacağız lütfen affet bizianne "diye ağlamaya devam ettiler...

Annesi hiç istifini bozmadan bakışlarıyla tencerenin içindeki bozuk paraları hadi diye işaret ederken ikiside ellerini suya sokup; anında üfleyerek ellerini geri çektiler şu çok sıcaktı.
Annesi tekrar tekrar o suyun içinde ki paraları almalarını söyledi ve onların elleri o sıcaklıkta yanıyordu ...(Tabi bu sıcaklığın ayarını annesi yapmıştı nede olsa o bir anneydi..)

_"Ya dedi gördünüz mü siz şimdi bugün bu sıcaklığa dayanamazken cehennem ateşine bu eller nasıl dayanacak...Unutmayın hiç kimse görmesede Allah görür sizi ve hesabını da birgün muhakkak sorar. Siz siz olun bir daha el uzatmayın size ait olmayana dedi..Şimdi de gidin Bakkal amcanızdan da özür dileyerek helallik isteyin" diyerek onlara hayatlarının dersini verdi..

Ve o çocuklar bir daha ne onlara ait olmayan hiç bir şeye el uzattılar nede bir suça karıştılar.
İyi bir hayat rehberi olan annelerinin sayesinde..

Nevin Aktekin Gülfırat