SEVGİ DAMLACIKLARI

Zemini ıslak, buz tutmuş zehirli hanelerde, “sevgi damlacıklarına sığınmış” bir mülteci gibiyim. Şu arsız zamanların sırlı sokaklarında yürüdüm, dolaştım durdum; gecenin on ikisinde, içim ürperdi, yüreğim ağladı, hayatın “ağır sillesinden” sıyrılamadım! Titrek bakışların arasındaki gök kubbenin sahici doğumlarında, hayatın kalıcı güzelliklerini “içime çekerek” kokladım mis kokulu baharları...

“İnsanı insan yapan büyülü tek duygu sevgiymiş bunu iyi anladım!..”

Ruh, ne kadar üzgün olursa olsun, sevgiyle beslenen insanların, aşkın en yüce erdemliğine kavuştuğunu öğrendim! İşte bu sevgi damlacıkları, “bazen can yakan, bazen de yüreklerde papatyalar açtıran” olağanüstü bir şeymiş, sezdim!..

Acıyı sevmek, hasretin yolunu gözlemek olgunlaştırırken insanı, kıta kıta da uzatıyormuş geçmişin “keskin” namlularını...

Yer kabuğunda yaşayan her canlının duygu haznesi “sevgiden” geçer, bu bağlamda, sevgi her anımızda yeşererek, âdeta kutsal ağacımız olurken, “sevgi diliyle” konuşan her can, kimi zaman ağlatan, kimi zaman da güldürendir!..

Annelerin “sevgi gücüyle büyüttüğü” bir evlât olmak, ne büyük yücelikmiş!

“Koca dünya, içinde güzel şeyleri barındırırken, hayatın en büyük hastalığı olmuşken sevgi, kimsenin ondan şikayet ettiğini de duyumsayamazsınız!”

Göz ile yürek sevgiyle gördüğü zaman, akan nehirler durur, derin dostluklar kurulur... Sevecenlik, bir cana duyulan bağlılığı kurarak, duyguların “en çok nefes alan etkili silahı” olur!

“Sevgisini yitirmeyen insan, asla sevdiğine kıyamaz! Kıyarsa, sevgisinden değil, ruhunun körelmesinden geçer!..” Sevgisiz insan, susuz ağaca benzer. İnsan doğarken bile, sevgi kokulu olur, ama büyüdükçe sevginin güzelliklerinden mahrum eder kendini!

Her zorluğun ilacı sevgi olmuşken, içinde kötü düşünceler barındırmaz! İşte o kadar “ulvi bir duygudur” sevgi!

Allah sevgisi, yâr sevgisi, ebeveyn sevgisi akla “ilk” gelendir...

Gözlerimizi açtığımız her anımızda sevgiyle bütünleşir yürek, aşk için, bile bile kör olmayı kabullenip, ruhun içinden sökülüp sevenin ellerine “koşulsuzca” verilendir!..

Sevginin merhametiyle ışık olmak, her olgu da, hayatın güzelliklerini görüp, mis kokulu bir ekmek gibi kızarmak, Tanrı’nın yeryüzüne saçtığı “muhteşemliğin” ta kendisidir...

Yaşamın en büyük değerlerinden “sevgi” her yerde sizi buluyorsa, bu yüceliğin “kalıcı cennetinde” durmadan kayboluyorsanız, hayatın sihirli küresindeki yürek çığlıkları, sizin için “tükenmemiş” demektir!..

“Duygu adamının kadını olmak, gizemli yüreğin sahici sahibine dokunmaktır!..”

Kadın erkeğini, erkek de kadınını dünyasına katarak, sıcaklığını iliklerine kadar hissederek, en güzel duygularla sevgisini ana dili gibi haykırarak, mutluluğuna “koca mutluluklar” ekleyendir!..

Mehmet Öksüz