ANNEMİN KÜÇÜK KAYIKLARI

Gün ağarmış,gece yerini gündüze bırakmış sabah olmuştu.
Şaziye annenin uyanma vakti gelmişti.Öyle ya birazdan çocukları uyanıp anne karnım acıktı diyeceklerdi.Oysa ne çok uykusu vardı.Ama o bir anneydi öyle keyfince uzun uzadıya yan gelip yatamazdı o yüzden bir an önce uyanıp kalkması gerekiyordu..

Uyku ile uyanıklık arası ayağını yatağından yere indirince ayağı buz gibi kesildi..İrkilerek etrafına şaşkın şaşkın bakıyor rüyadamıyım diyede kendine soruyordu. O an yanıbaşında onu cimcikleyecek kimsede yoktu..

Yok yok bu rüya değil gerçeğin ta kendisiydi.Yatağın kenarında yüzen terlikler bir felaketin habercisiydi.Kalktı evin bütün odalarını dolaştı her yeri su basmıştı.Hemen muslukları kapattı.

"Olacağı buydu zaten" dedi kendi kendine etrafa göz atarken...

Kaç gündür sular yoktu zaten kapının önüne gelen su tankerlerinden doldurduğu kovalardaki suyla idare etmeye çalışıyordu.

"Ah çocuklar" dedi..Muhtemelen gece iyice kapattığı muslukları ters yöne çevirerek açmışlardı.

Kaç gündür kesik olan suların gelişine hiç sevinememiş üstelik şimdide başına bir sürü iş açmıştı bu "susuzluk."

Birden çocukların "anne" diye aglayışlarıyla kendine geldi.
Hemen yanlarına koştu.

_Anne donuyorum, ayaklarım üşüdü her yerde su var bebeğimde ıslanmış anne nerdesin diye üçlü bir koro ile senkronize şekilde ayrı telden ağlıyorlardı..

Şaziye anne’nin panikleme gibi bir lüksüde yoktu çünkü O bir anneydi..Hemen kendini toparladı.Çocuklarının yanlarına geldi onların başlarını okşayıp sarıldı.Annelerinin sarılmalarıyla çocuklar biraz sakinlemislerdi. Nasılsa anneleri bir yol bulurdu.

Şaziye anne çocuklarına dönerek;

_"Korkmayın çocuklar musluk açık kalmış evi su basmış" dedi.

Hemen toparlanmalıydı.Yoksa üç cocuğuda korkudan travma geçireceklerdi.

_"Siz yataklarınızdan çıkmayın ben hemen geliyorum" dedi.

Hemen bir şeyler yapmalıydı.Panik zamanı değildi.Paçaları daha fazla ıslanmasın diye önce paçalarını sıvazladı. Bütün pencereleri açtı.Halılarıda balkona attı.
Yapacak bir şey yoktu olan olmuştu ve şimdi bunu en az hasarla atlatma zamanıydı.

Ellerine gazete kağıtlarını aldı onlardan küçük büyük bir sürü küçük kayıklar yaptı.
Evin her yerine serpistirdi.
Yataklarında büzülmüş şaşkın bir şekilde bekliyen çocuklar kayıkları görünce yüzlerinde gülücükler açtı.Evin ortası deniz olmuş bir sürü kayıklar ise yüzüyordu.
Onların suyla dalgalanmalarını izlemek onların keyiflerini yerine getirmişti.

Şaziye anne çocuklara seslendi;

_ "Hadi çocuklar sıra şimdi sizde hadi bakalım sıvayın pacalarınızı bu kayıklar yollarını kaybetmiş denize kavuşmak istiyorlar onlara yol göstermek lazım bakalım ilk kim denize kavuşturacak kayığını" dedi.

Çocuklar heyecanla paçalarını kıvırırken merakla sordular...

_Peki anne nasıl kavuşacak bu kayıklar denize diye...

Şaziye anne onlara sevgiyle dönerek;

_Şimdi ellerinizdeki tas ve küreklerle bu kayıkları sularıyla beraber tuvalet deliklerine itiyorsunuz onlar zaten o delikten denize kavuşurlar.Oradanda başka ülkelere yol alıp yolculuklarına devam ederken bizde evimizdeki denize el sallayarak yolcularız dedi.

Çocuklar bu masalın içinde kendilerini kahraman hissettiler öyle ya hem evlerinden denizi yollayacak,hem kayıklar açık denizlere kavuşacaklardı. El birliğiyle O kayıkları denizlere kavusturdular. O an yorgunluklarını ,üşüdüklerini bile unuttular .
Üstüne içilen sıcacık bir ihlamurda hepsine O günün ödülü oldu.

Onlarada büyüyünce korku yerine heyecanla gulümseyerek anlattıkları keyifli bir anı kaldı.

İyiki var böyle güzel bakıp güzel gören bir felaketi bile masala çeviren çocuklarına yol gösteren "hayat rehberi " güzel anneler...
Benim annem gibi.

İyiki varsın annem

Nevin Aktekin Gülfırat