Geçen bahardı rüzgarlardan bir zerrecik dükkanımın girişindeki kaldırım taşlarının arasına kondu.
Yağmur yağdı.
Sonra bu zerre minik bir filizcik tanesi oldu .
Aradan bir kaç gün geçtikten sonra bu filizcik yerini iki minik yaprak tanesine bıraktı.İsyerimin girişindeki bu belli belirsiz iki minik yaprak tanesini süpürüp yok etmeye içim el vermedi.
Onlar kaldırım taşlarının arasında varolma savaşı verirken onlarında bu dünyada bir "yaşama hakkı" vardı.
İste bu yüzden onların olduğu yeri süpürürken daha bir itina gösterdim ki yaprakları süpürgeme takılıp köklerinden koparılıp zayi olmasınlar.

Her gün onları merhaba "minik yaprak tanecikleri" diye selamlarken onlarda hergün rüzgarlarla bana el salladılar.
Onlar benim
"küçük mucizeciklerimdi."

Belki bir kaç yaprak tanesi olarak kalacak kimbilir belkide tekrar baharın gelmesiyle adını şanını bilmediğim cicekler açacaklardı.
Onların her gün büyüyüp gelismelerini hayata tutunmalarına şahit olup izlemek benim için çok keyif vericiydi.

O minik yaprak taneleri şimdi kök salarak hayata dahada sımsıkı tutundular.
Hergün büyüyorlar ve büyümelerini izlerken bir bilseniz banada hayata dair ne güzel şeyler fısıldıyorlar..
Ben onların fısıltılarını hal dileri ile hergün dinlerim..
Yaşam işte binlerce kez düşer insan sonra bittim dediğin yerden yine tekrar filiz verir çiçek açarsın ya işte öyle onlarında hikayesi tamda böyle.
Tıpkı onlarda bizim gibi bir mücadele icindeler.

Hayat işte mucizeleriyle
yine yeniden hep devam ediyor.

Güzel bakıp güzel görebilenlerin yüreğinede sevgi,mutluluk adına güzel bir hisse bırakıp umuda dair bir çiçek açtırıyor.

Yeterki siz kör sağır dilsiz ve sevgisiz bir kalp taşımayın..

Bir an geliyor kimi zaman üstüne basıp gectiginiz bir kaldırım çiçeği fısıltılarına kulak verdiğinizde; O’nada can veren böyle size bir şeyler fısıldasın diye karşınıza çıkarıveriyor işte..

Tıpkı benim iki küçük yaprak tanesi mucizeciklerim gibi...

Nevin Aktekin Gülfırat