Artık dayanılmaz olmuştu.Her gün evin içinde durmak.Kimse merakta etmiyordu in mi cin mi?
Kapının zili farklı bir kargocu geldiğinde çalıyordu.Aniden önemli bir şey olsa kimsenin ruhu duymayacaktı.
Sabah marketten gelirken asansörde:
-Kime misafir geldiniz “ diyen bayanın yüzünü hiç unutmayacağım.
-İki yıldır bu binada oturuyorum diyerek yüz mimiklerinin değişmesine sebep olmuştum.
Aslında o kadar bile birinin konuşması şaşılacak şeydi.
Küçük küçük poşetlere bahçeden gelen ürünlerden koyarak karşı daireden başladım dağıtmaya.
Donuk yüz ifadesiyle bir ikisi aldı.Birinin biz kimseden bir şey almayız,kimseye de vermeyiz demesi benim yüzümün donuklaşmasına sebep oldu.Unutmuşuz paylaşmayı.Hal hatır sormayı.Öldürmüşüz komşuluk ruhumuzu.
Üst komşu olan altmışbeş yaşındaki Şerife teyzenin zor şartlarda doksan yaşındaki annesine bakmasını iki yıl aradan sonra öğrenmiş olmam,yüreğimde şimşekler çakmasına sebep oldu.
Eskide kaldı komşuluk.Hal hatır.Sevgi saygı.Dememek lazım.
Belki gerçekten küçük şeylere ihtiyacı olanlar var etrafımızda.Unutulmamalı ki bir gün biz de birilerine muhtaç olabiliriz.