Hani insanların askıya aldıkları düşleri vardır ya,askıya aldıkları geçmişleri, bugünleri ve gelecekleri...Askıya aldıkları ömürleri...

Düşünüyorum da ne çok şeyi geride bıraktık. Kaç hayalimiz gerçekleşti? Ne kadar da hayalperesttik. Düşlerimizi hep yarına bıraktık ve yarınlarımız hep dün oldu. Çocuk yüreğimize ne çok şey sığıyordu. Çocuk yüreklerimiz büyüdü ve o yüreğimize sızılar düştü. Yapacaklarımız vardı. Biz barışı sağlayacaktık, özgürlüğü getirecektik, aşkı savunacaktık, umudu yaşatacaktık...Biz yarına dair bir çığlık olacaktık. Biz çığlık olduk da sesimizi ne kadar duyurduk.



Ya şimdi...Biz çığlıkları ne kadar duyabiliyoruz? Kapımızdaki savaş, sesini bize ne kadar duyurdu? Bir çocuk çığlığıydı, ağıtıydı...Dili ne olursa olsun acıyı anlatıyordu, öfkeyi anlatıyordu...Tarih bunu ilk kez yazmıyor. Dünya savaşı, kanı, acıyı ilk kez tatmıyor. Ama yirmi birinci yüzyıla girerken daha umutluyduk. Unutmadık yirminci yüzyıl vahşetin ve acının yüzyılı olmuştu. Savaş, soykırım, zorunlu göç, katliam, ırkçılık ve daha ne acılar.



Ve tarih bunu bir kez daha yazıyor. Tarih acıyı,kanı tekrar yazıyor...Ve eğer sessiz kalırsak tarih bunu bir kez daha yazacak, tarih bunu hep yazacak...