ALEV ALEV BİR NEFES

Alev alev bir nefes gibiydi yürek bağımız, her zerremizde hayatın “kutsal ağacına” konduk; aşkı bir bütün olarak, tek ruh, tek bedende yaşadık! Hiç kimsenin “tesiri altında kalmadan” yarınlara sevgimizi taşıyarak, mutluluğun resmini “nakış nakış işleyerek” birbirimize hediye ettik! Soğuk cümleleri, çok uzaklara savurarak, azat ettik yarınlarımızın merhabalarından.

Biliyorum!..
Bir gün, güneş iyi tarafından doğacak insanlığa, hiç usanmadan umutlar serpeceğiz ruhlara; gecenin sesinde, ümidin adresinde, her anımızın kaderini belleğimize kazıdık! Çürüttük “zorlu” geçmişimizi.

Zaman, hüzün akıtmış olsa bile; her şeyin üstesinden gelerek, sevdaya konuşlandık, hiç korkmadık! Güneşin, hep iyiden yana, dahi sevgiler için doğmasını istedik!
Yüreği “sevgi kokulu” insanlar, özlemin “duru sesini” güzel sevgileriyle bezerler dedik; hayatın “sihirli küresini” yüreklerindeki acil çıkışlı çığlıklarda gizlerler diye hissettik, fırtına öncesi aşkı hece hece dokurlar sevdalara, ıslak zeminlerin üstünde yüzdük, sevgi yükü çok ağırdır işte!

Sessizliklerin gizemini örtmüştü gece, zifiri karanlıkların kırık dökük her zerresinde canımız sırra kadem basan kaderle; kırılgan hallere dalmıştı, önemin erdemine varmış, “bedenlere çivilenen özlemlerle” yanıp tutuşmuştu!

Donuk yüzlerle, bu ömrün kıstaslı bilmecesinin “şifrelerini çözmek için” direndik, günlere merhabalar yağdırdık, daha da alevlendirdik içimizdeki aşkın “vurgulu” sesini.

Mehmet Öksüz