Salıncakta en sevdiğim kitabımı okurken bana bahş edilen sessizliğin kokusunu içime çekiyor bu günün nasıl da huzur koktuğunu düşünüyordum. Kitabın en heyecanlı bölümünü her bir kelimesini soluksuz okurken büyük bir zevk alıyor bunun hiç bitmemesini istiyordum. Kitaplar gözümde Mısır piramitleri kadar hatta daha yüce...böyle dalıp gitmişken gök gürültüsü beni şimdiki zamana dönmem için isyan etti. Başımı kaldırıp en sevdiğim diğer şey olan gökyüzüne diktim gözlerimi. Meğerse gök gürültüsü sandığım bir uçakmış ah ne aptalım..Acaba onun gibi ben de kanatlanıp özgürlüğe doğru yol alabilecek miydim? Hayaller kurmayı çok severim çoğu zaman yan etkileri olsa da asla hayal kurmaktan vazgeçmem. Mutlu olduğum tek anlar kitaplarım ve masum hayallerim. Bence herkes kendi hayallerini kurmalı hayat için yaşamak için bir şeylere tutunmak zorundayız. Mutlu olmak istiyorsak önce kùçük şeylerle yetinmeyi bilmek gerekir değil mi ? Ha bir de kalbinin sevgi dolu olması gerekir. Kin kibir kıskançlık vb gibi hisleri kalbinde kafanda barındırmamak gerekir. Hayat kısa.. uyurken ruhumuz bedenimizden ayrılıp masmavi gökyüzüne gidermiş ve dönmeye de bilirmiş bazen. Kimileri hüzurlu uykusunda gidermiş Tanrı katına. Ne mutlu ölümdür bu. Işte bunun için nefes aldığımız her dakikanın kıymetini bilmek şükr etmek lazım. Bir an kitap ya da doğa size bu düşünceleri fısıldar. F. Scott Fitzgerald - The Great Gatsby ( Muhteşem Gatsby ) kitabı bana bunları fısıldadı belki. Belki de yemyeşil doğa ya da mavi gökyüzü. Belki de hiçbiri. Kalbim konuştu benimle belki. Önemli olan bu fısıltıyı dikkate alacak ve uygulayacak olmak.