Biliyormusun ?
Her sabah pencereme gelen mavi kuşların günaydınları ile uyanıyorum güne... senden uçup gelen mavi kuşlarım. Sonra güne umutlarla kalkıp çayımı kaynamaya bırakıyorum. Ve demleme hazırlığı içindeyken; balkonumdaki çiçeklerime su verip onlarla konuşuyorum. Lavantam ve gülüm , sardunyam, aloe veram, reyhanım, çekirdeğinden büyüttüğüm avokado ağacım, bu henüz küçük bebek daha. Sedef çiçeğim ,diğer gül fidanlarım, papatya ektim henüz çıkmadı. Lavantam büyüdü iki yıllık ama açmıyor, nedense bilemedim seni mi bekliyor açmak için acaba ?

Böylece çiçeklerimin bakımı suyu bitince seninle kahvaltıya oturuyorum. Tabii hayalimdeki senle . Penceremde rüzgar, penceremdeki ağacım daları ile camlara dokunup ’’ günaydın’’ diyor, rüzgar ıslığı ile ’’günaydın ’’ diyor bana. Yalnızlığıma arkadaş olup teselli ediyorlar beni.

Hep evde olmak her an çıkamamak sıkıntı oluyorsa da bütün bu işlerle uğraşmak da biraz oyalıyor beni.
Düşünüyorum da önceleri ne çok şeylerden şikayet ederken meğer biz neleri kaybetmişiz. Asıl şimdi bir çıkılmaz dertler içindeyiz. İstediğimiz zaman çıkıp gezemiyoruz,rahat değiliz. İnsanlarla hele her an yakınımızda bulunan komşularla bile görüşemiyoruz. Biz neleri kaybetmişiz ne kadar acı. En yakınlarımız kardeşlerimiz annemiz, onlarla da görüşemiyoruz. Biz asıl şimdi en zor dertlerin içindeyiz. İşte bütün bu problemler içindeyken , kendi içimizde, kendimize bir dünya yaratıp yaşamaya mutlu olmaya çalışıyoruz. İşte böyle geçiyor benim günlerim.

O sabah- akşam caddelerde işe koştuğum yorulduğum zamanları özlüyorum.
Keşke her şey normal olsaydı yine ben sabahları işe gitseydim. Akşamları yorgun dönmeninde güzelliğini özledim. O zamanlardaki korkular meğerse bir hiçmiş. Şimdi korku endişe daha bir zor dönem içindeyiz.

Diliyorum her şeyin yine eski güzelliğine dönmesi, bizler bahçelerimizde çocuklarla o temiz havanın , güneşin, yağmurun, gök yüzünü sınırsız görmenin güzelliklerine döneceğimiz zamana kavuşmak umudu ile inşallah diyorum. Yeniden, yine, her zaman.


Aygün Deniz 14.09.2020