Perdem kapalı ama arkasında neler var biliyorum. Gözlerimi kapattığımda durduğum yeri bildiğim gibi. Yazacak çok şey var. Gözlerimi her şeye kapamıyorum çünkü. Biliyorum kapının arkasında neler var. Sokağa çıksam beni ne bekliyor. Şimdi birde maske takmak var sokakta. Yolda bizi bekleyen korona virüs’e karşı. Bazen dalıyor, öylece maskesiz dışarda buluyorum kendimi. Tekrar dört kat yukarıya çıkıyorum merdivenlerden.
İnsanın özgür düşünmesi yazması ne güzel. Bu duyguma gem vuranlar var sanki. Gerçeği en yalın haliyle söyleyiveren ben, dut yemiş bülbül örneği susuyorum bazen. İnsanın içinde yaşamda gördüklerinin, karşılaştıklarının yazılamaması çok kötü. Kendi kendine söylen dur. Geçer bunlar da geçer diye içimden şarkı söylüyorum. Yok yok dışa vurmalı; yalnız kendinin dinlemesi hoş değil. Cümle alem duymalı. İyi mi güzel mi değil mi?
Kimileri dünyadan bir haber yaşayıp gidiyor. Her yönden maskesizler. Onlara fazla yaklaşmadan hızla uzaklaşıyorum yanlarından. Sen sanki görünmezsin de hiç fark etmiyorlarmış gibi aptal bir bakışla duruyorlar. Yere çaksan o kadar olur. Ben de onları görmezden gelmek istiyorum ama olmuyor. İnsanım.
Susuyorum. Dilime acı biber sürecekler konuşsam. Söz gelimi haykırsam ormanlar yanıyor! Neden bunca insan hastalanıyor, ölüyor korona virüsten? Bizdeki eksikler ne? Neden? Öyle çok sorum, sorun var ki, ağzım kilitli konuşamıyorum. İlhan İrem’in şarkısını anımsadım, konuşamıyorum. Konuşursam göz yaşlarım beni boğacak. Sahi içimdeki sıkıntı azalır mı konuşsam?
Perdem kapalı ama o görüntüde. Gerçekte sonuna değin açarım perdelerimi. Bir komşu: Neden senin hep açık perden diye sordu. Çünkü aydınlığı seviyorum dedim. İsteyen kapatsın perdeleri, balkonuna çadır taksın, karartsın. Ben ışığı seviyorum.. anlamamış gibi baktı yüzüme.. Ben onu çok iyi anladım. O da içi karartılan kişilerdendi aslında ama bilmezdi işler yolunda gitmiyor. Sonuna dek açılan pencerelere gerek var ki, güneş dolsun odaya..

Yazılacak çok şey var. Perdem şimdilik kapalı!..


07. 09. 2020 / Nazik Gülünay