Ben hiç istemedim bu kadar çok hüznü.

Nedendi değişmeyen kaderim, Onu kim değiştirebilirdi. Belki bir gülümseme uzaktaki bir sıcak el değiştirirdi... Öylede oldu. Bazen bir mucize oluyor tam da vazgeçmişken yaşamaktan.

Biliyor mu sun ; bayram sabahı sevinçleri olur ya çocukluğumuzun. İşte şimdi ben bu sevinci yaşıyorum.
Yastığımın altında giysim ve kırmızı papuçlarım, ceplerimde renkli şekerlerim... ellerimde sarılmış, bayram sabahı çözülecek kınamın bezleri bağlı... sabahları onları açmanın avuçlarımdaki mis kokan kırmızı kınanın sevincini bilmem bilir mi sin. ? İşte ben de seni okurken bu sabahın sevincini duyuyorum yüreğimde. Gülümsüyorum içten her şeye... Ya sen ?

Sen de duyuyor mu sun benim duyduklarımı . Duy istiyorum. Zaten AŞK ; yüreğimizdeki yaşama arzusu,tutkusu, bir mucize değil mi ?.. Öyleyse şu içinde bulunduğumuz bizleri endişelere atan tehlikeler var ya, işte onları unutalım, unutabilir mi yim, unutabilir mi sin.

Unuturuz birlikte belki sevginin gücü her şeyi yener. Yeniden döneriz güzel mutlu günlere. Eski zaman aşklarının sihirli , masalsı, en saf haline.

Acaba bu bir rüya mı ?...


Hoşçakal yeniden yazıncaya kadar.