Ben hayatın arka bahçesinde tanıdım insanları!
Bambaşka hayatlar bambaşka acılar vardı.
Duygularım bir bir depreşmiş,gündüzler yetmezmiş gibi geceleri de öldürmüştüm hayatın arka bahçesinde…
Sahilden denize salı vermiştim en acı haykırışlarımı,
Kimselerin görmediği,duymadığı,kahkahaların arasında, ben kaybetmiştim umutlarımı!
Hayatın arka bahçesinde dost görünen dostlar vardı en hakikisinden.
Bir umut beklemiş,akşamdan yarım kalan sigaranın dumanını beraber çekmiştik oysa ki…
Acılar vardı,aynı şeye sevinip hüzünlendigimiz
Maskeler vardı hayatın arka bahçesinde!
Umutlar karanlık gecenin göğsüne saklanmış, gözyaşları eski bir yastığa bırakılmış gizliden gizliye.
Tebessümler perde arkasına gizlenmiş, hayatın arka bahçesinde!
Kapı eşiğine ise pusu kurmuş hayata dair en hain engeller.
Sevdalara bir bir kurşun sıkıp öldürmüşler,nefretler serpiştirilmiş bilinç altlarına!.
Rafa kaldırılmış en güzel duygular!
Kirli aşklar la sırtına saplanmış kalleş hançer misali yaşamayı öğrenmişler,hayatın arka bahçesinde!
Ters düşmüştük biz hayata kimsenin duygularıyla oynamamış, kimseyi yarı yolda bırakmamıştık.
Ve herkesi kendimiz gibi sanmışız.
Bu yüzden bütün yaralarımız…
İşte bu yüzden ki ben hayatın arka bahçesinde tanıdım insanları….