Kendini antidepresanlara vermişti kadın. Yıllarca hayalini kurduğu adam amansız bir hastalığa yakalanmıştı
Üstelik dünya gözüyle bir kere daha görmeden. Ona onu sevdiğini söylemeden yavaş yavaş tükeniyordu hastalıkla. İlaçlar iyice yavaşlatmıştı bedenini ne uyuyabiliyor nede kafasını kaldırabiliyordu. Ruhu "kalk gidelim" derken bedeni "uyuyalım, uyuşalım" diyordu. Ruh bedenin içinde sıkışmış gibiydi çıkamıyordu da istediklerini yaptıramıyorduda. Sevdiğinin yanında olmak istiyordu. Tek arzusu ona kavuşmaktı. Ama kalp ne kadar ruhu yönetiyorsa da, akıl bedeni yönetiyordu. Oturdu kadın düşündü. Gözlerinin önünde bir mezar belirdi. Onun mezarı zamanında dokunamadığı canına şimdi toprak olarakmı dokunacaktı. Düşünürken sıktığı elleri bahçedeki gülün dikeni batınca acımıştı. İrkildi ve kendine geldi."oh neyse ki düşmüş!" Sonra eline emektar defterini aldı. Bahçesindeki hamağa oturdu yazmaya başladı.





"Keşke seninle son bir defa karşılaşsaydık her hangi bir yerde. Ve bu defa gururumuz, öfkemiz, kibrimiz olmasaydı yanımızda. Biliyor musun biz ilk başta yaptık hatayı. Birbirimize açık olmadık hiç. Güvenemedik.. Oysa zamanla bize bizden başka yâr, eş, dost olmayacağını anladık. Sen tanıdık bir rüzgârdın hep ne zaman bana doğru essen ellerinden öpmek isterdim. Tanırdım ellerini, sende benimkileri. Geçmişte hatalarım oldu affet nolur. Sana benzettiğim adamları aldım hayatıma bir iki konuştum bıraktım onlarıda. Oysa ben sana hiç ihanet etmedim.
Belki de yolun sonuna geldik sevgilim. Sen başka bir aşamada erirken ben ruhen tükeniyorum
Sanki bu dünya hayalet bir gemi baktığım hiç birşey net değil. Aklım bir tek sana iğneli. Yakana taktığın gülün olayım. Anılarımıza tutun biraz daha kal benimle. Belki bir daha yüzünü bile görmeyecek olsamda tutun sen mutlu ol nefes aldığını bileyim. Ama son bir defa konuş benimle sana seni nasıl sevdiğimi gösterme fırsatı ver. Yıllardır kalbimde taşıdığım sevdanı sana anlatmadan bir yerlere gidemezsin hey! Benim naif sevgilim ben en güzel seni sevdim. Sen istemesende sevdim. Görmesende sevdim. Sevmesende sevdim. Hadi aç o kömür karası gözlerini o karanlığın içinde aydınlığı buldum ben daha hikaye bitmedi. Sona gelmedik ve hiç bir şey nihayetlenmedi o yüzden bir yere gidemezsin sevdiğim..."


Ellerini yavaşça bıraktı kadın defter yere düştü kalemde. Yazarak öleceğim derdi sevdiğine sevgisini yazarak. Belki de sevdiğine vermişti kalan ömrünü. Ona tutun derken kendi bıraktı hayatı. Sıcak bir yaz sabahı altta atolyede damar müzikler çalıyor. Sokaktan sebzeci bağıra çağıra geçiyor. Çocuklar top kavgasında. Kuşlar havada uçmaya devam ediyor. Hayat sürüp giderken bir kadın daha ömrünün sonuna geliyor...