Unuttuğun zaman,kelimlerimin başladığı o durgun denizlerle, cümlelerimin bittiği o engin çölleri; beni hatırla. Kurguladığın o yazarı, kurgulanmış o yalanları ve gelecek kaygılarına bulanmış gencecik çocukları düşün. Hatırla yalnızlığa gömülmüş gecelerin sessizliğine tokat gibi şiirlerimi, yalın yalın yola döktüğüm tüm ümitlerimi topla kırıntılarla kaybolmazsın belki bensiz yollarda. O yüzden ne zaman yaşamın insanlıktan çıkmış olgunluğunu görürsen gözlerinde kırmızı damarları parçalayan yaşlarla, son çaren: beni hatırla!

  Ben unutabilirim mesela, bazen şiir yazmayı, bazen denemeleri dökmeyi sokaklarına, bazen hikayelerim küsebilir sana ve tüm aşık olanlara: işte o anlarda, tüm Meo içeren yazılarımın ilhamlarını hatırla. Yazdığım binlerce genç düşü, yarım kalmış binlerce aşkı biriktirdiğim dizelerimde bul kendini, kesin bahsetmişim yazılarımın kaderinin bir kıyısında.

  Ben unutabilirim mesela, yazmayı!

  Sen asla unutma okumayı köşelerde gizlenmiş Meo yapraklarını, dökerim ben yaz-kış demeden sohbaharıma. Bil ki her mevsim ölebilir, herhangi bir mevsimde doğabilirim en ufak kelimesel gün ışığıyla. Ben arka koltukta açmış bir Zambak çiçeğiyim, Hakkari’den 1700 km taşıyıp getirdiğim Afyonkarahisar’a. Açtık en güzel renklerle birlikte en sonunda! Sizlerin de açtığı tertermiz baharlarda, kelimelere, evlere, sözcüklere ve yalanlara karantinaya alınmamış bir özgürlükte seveceğiz tüm güzellikleri. Tüm o güzelliklerin ortasında, bu yaşadığımız gönüllü hapsi unutma. Unuttuğun anda özgürlüğün için çırpınan kelimelerimi hatırla! Herkes kaybolsa da yanında, ben kalacağım tüm insan denizinin ortasında, hepiniz sevdalarında. Sizleri anlatacağım, sizlerin hayallerinin yansımalarında birkaç garip yazışma tadında.