Yazıyorum.
Gördüklerimi ve yüreğime dokunanları yazıyorum.
Pencerelerime tüneyen serçe kuşlarını yazıyorum.
Balkondan dışarıya bakarken gördüğüm küçük bir çocuğun halini yazıyorum.
Mevsim yaz olsa da yağmur bulutu olmak için çırpınan beyaz bulutları yazıyorum.
Anneme duyduğum derin sevgiyi yazıyorum.
Babamsız geçen günleri yazıyorum.
Sevdiklerim için yaptıklarımı ve yapacaklarımı yazıyorum.
Kendimi en çok yazıyorum.
Çünkü tüm mesele kendimde.

Zira ben kendimi halledersem, her şeyi halledeceğim diye düşünüyorum.
Kendimi hallettiğimde, herkes için birkaç lafım olacak o zaman.

Ancak kendimi bilmeden yola çıkarsam yarı yolda kalırım.
Biliyorum.
Kendimi bildiğim için bunları kaleme alıyorum.
Kendimle olan ne varsa bilmek istiyorum.
Zayıf noktalarımı görmek, güçlü yanlarıma sarılmak istiyorum.
Hatalarımı azaltmak, doğrularımı çoğaltmak istiyorum.
Zamanımı alan boş şeylerden kurtulmak, bana değer katan şeyleri korumak istiyorum.

Kendimi yalnızlığa, çaresizliğe ve kimsesizliğe havale etmek istemiyorum.
Ben kendimle iç içe yaşamalıyım.
Ona sımsıkı sarılmalıyım.
Onunla hayat kalmalıyım.
Başı belaya mı girdi, yanı başında bulunmalıyım.
Canı mı sıkıldı, kalbine serinlik katmalıyım.
Derdi mi var, acılarını bir bir hafifletmeliyim.
Leb mi dedi, leblebi anlamalıyım ağzından çıkanı.

Kendimi kendimle her an barışık kılmalıyım.
Onunla el ele verip yaşamı rengarenk boyamalıyım.
Huzursa dolu dolu tatmalıyız.
Mutluluksa beraber bu şarkıyı söylemeliyiz.
Efkarlanmaksa birlikte gemileri yakmalıyız.
Yol almaksa yan yana ve can cana yolculuğa çıkmalıyız.

Kendimin ellerinden kendim tutmalıyım.
Çünkü eylem de söylem de kendimde başlar.



MESELCİ
14.07.2020, Kızıltepe