Bir yer bulmalıyım kendime
Zamanı yanıma almadan ve yaşlılığımı gençliğimde hüsransız beklediğim huzurlu bir yer.
Orada ben icat etmeliyim yağmuru. Dikensizliği dileyen bülbüllere özlemin yumuşattığı batmışlıklar sunmalıyım.
Sarp olmalı bütün kayalıklar.Bitmezliğin çekiciliğinde tırmanmaktan yorulmadan ve sırtımdaki kanatları unutarak tırmanmalıyım.
Aslında kaçacak bir yer diliyorum ben.Korku bana aşkını itiraf ettiğinden beri korkmuyorum ölümden.Belki korkmayı özledim şu sıralar. Körükörüne yürüdüğüm ateşler üzerinde ayaklarımda oluşacak kabarcıkları özledim.Yanmaktan korkmayı özledim.
Güzün gelişiyle ter döktüğüm o GÜZEL VE ÇİRKİN masalını düşünüyorum.Sanki hiç değişmeyecek o canavarın hüzünlü sevdasında konuşan bir çaydanlık kadar saçmayım ben bu dünya üzerinde. Konuşabilsem de kırılmamak için atladığım her yerde bir yastık arayışındayım. Ocaktan indiğim anda herkes aynı şeyi bekler. Sıcak bir çay gibisi yoktur. Ama anlamasalarda bazen unutlmuş bir bahçede içine çiçek ekilmiş bir saksı olmayı dilerdim. Aslında paramparça bedenimden çalınan o hatıraları geri verseler yeter bana. O ZAman belki korku kaybedecek bir şeyimin olmamasından bıkar.VE bir sevgili gibi değil ölümün asilliğinde o kara kırbacıyla takılır peşime.
Bir yer bulmalıyım ben. Bana ait olmasa da kırılan parçalarımın sahibine ait olsun en azından.Sarp kayalıklardan her yuvarlanışımda beni yapıştırıp inatla o tepeye yine koyan yaşamalı orada.VE ben hep beklemeliyim.Çünkü bekleyişmde sallanır kavaklar.korkunun varlığında hırçın dalgalar filizlenir.
şimdi çay zamanı.Sevgilinin gözden ırak o tepesinden bin parça olmadan yeniden yüreğimde ne varsa sıcak kalan sunmalıyım...