Yüreğinin soğuduğu insanın yanında bedenini ısıtamıyorsun. Nefes alamadığın bir yerde yaşamını sürdüremezsin ki, çaresiz uzaklaşıyorsun.

Bir zamanlar bedeninin her santimini, ruhunun tüm inceliklerini bildiğin adam şimdi bir yabancıdan farksız. Ya da sen yabancılaştın bilemiyorum ama bu işte bir gariplik var.

Karşı koyulamaz gerçeklerle yüzleşmeye başladığımdan beri herkesten ve her şeyden kaçar oldum. Zayıf düştüğümün farkındayım ve yanımda kimsenin kalmayışının da. Yalnızlık en çok bu zamanda acıtıyor zaten insanın canını.

İçin kan ağlarken yüzüne sahte bir gülümseme yerleştiremiyorsun suç mu bu? Ne zamandan beri? Ağrına giden onca şey gözlerinin önündeyken öpemiyorsun doya doya… Sen sen olmaktan çıkıyorsun da kimsenin ruhu duymuyor işte. Kimi eğlencesinde, kimi hayallerinin peşinde, kimi uykusunda...


Sus denilmişti oysa şimdi neden yadırganıyor takınılan tavırlar anlam veremiyorum. İstenilen buydu işte hani galibiyet kutlamaları,tebrikler,alkışlar...

Görmek, duymak istemediğim şeyler var. Kaldıramayacağım, ağırlığını taşıyamayacağım, kendimi durduramayacağım şeyler...