İçin, yüreğin şöyle bir cız eder. Yüreğinden gelen bu ses tüm benliğini sarar, hislerini duygularını hapseder.
Durgunlaşırsın. Kendinden geçer, koparsın.
Kendinden öyle koparsın ki hisler ve duygular bedenini terk edip farklı yönlere gider.
Düşüncelerin, benliğin seni alır gider ki, bu gidişin farkına bile varamazsın.
Bu gitme yüreğin hareketidir. Yüreğinin götürdüğü yere bedenin gitmese de zihninin peşinden ruhun gitmek mecburiyetindedir.
Gittiğin zaman ve mekânın içinde farklı yaşanmışlıkların vardır.
Uzunca bir yaşanmışlık içinde zamana gelen görüntüler vardır. Görüntüler sadece zihnin içinde canlansa da yüreğin mutluluğa yelken açar.
Çünkü yaşanmışlığın içinde yılların, yılların içinde ise en güzel zamanların vardır. Kendinden koparsın, yüreğin seni sende bırakıp yerine duyguları doldurur.
Bu duyguların içinde ne anlamlar ne manalar vardır. Sen dahi çözemezsin ki başkaları çözebilsin. Senin durağanlığın yanındakilerine bir anlam ifade etmez. Onlara anlamsız bir bakıştan ibaret gibi gelebilir. Ama anlamı sadece sendedir.
Yaşadığın o yılların içindeki zamanda yaşamak istersin yüreğin bedenine söz geçiremez. Yüreğin isyan eder yine de karşılık bulamaz. Çünkü bedenin geçmişe gidecek gücü kalmamıştır. O zamanın içinden kopmuş veya koparılmıştır. Kopmayan sadece yüreğindir, hislerin ve zihnindir.
Yüreğin istemine eşlik edemeyen bir beden. Bedene isyan eden yürek.
Sevsen de sevmesen de o zamanın içerisinde bütün olarak var olan sendin. Bedenen varlığınla top yekûn yaşayan kişilik sendin. Hayatın içinde ki en güzel zamanların geçmişte ki yılların içinde saklı kalmıştı.
Benliğinde canlanan o anlar yüreğini yaralamaya başlar. Yüreğini bazen öyle acıtır ki, içini çizer geçer. Çizikler bazen öyle derinleşir ki sızı tüm bedenini sarmalar.
Keşke dersin o günleri bırakıp bu günlere yelken açmasaydım. Hayatın içindeki yolculuğun beklentisi yoktur. Zamanın içinde sürekli yol almak ve geçmiş de bir şeyler bırakmak vardır.
Şu ana gelenler geçmişte bıraktıklarındır.