Önceden günü gününe yazdığımı şimdi yazamıyorum neden?
Elim gitmiyor sanki, savruldum bir boşluğa tutunduğum bütün dallar elimden koptu şimdi. ,

Sustum yutkundum defalarca yazdım yazdım sildim her dakika. Bütün sevdiklerim elimden kayıp giderken bir tek ailem kaldı geriye. Onlara da ben anlatamadım.Ağlamaktan tükendiğim yorulduğum geceleri, başımı koyduğum andaki savaşlarımı, gece-gündüz sustuklarımı, biri de anlasın dedim arkamda dursun zor günlerde bana huzur olsun.

Sustuklarımı, yuttuklarımı, haykırabileyim defalarca.

Yine yazıyorum... Tükeniyorum git gide... Kaç kere unutmayı, yok olmayı istedim ve direndiğim her defada kendimden nefret ettiğim anlardan geçtim.

En yakınıma bile anlatmadıklarım, kendime saklayıp yok olduklarımla doldum taştım. Sustum...

Ve her sustuğumda damla damla yok oldum...

İnsanı en çok yakınındakiler yok ediyormuş geç olsa da acı anladım...