Üzülmeyin sevdiklerim, üzülmeyin aşklarım hepiniz iyi insanlardınız. Aramıyorum sormuyorum diye küsmeyin, kızmayın bana, sizi hiç unutmadım. Çoğunuza sevdiğimi söyleyemedim ama hepinizi çok sevdim. Yuvasından ilk defa ayrılan kuşlar gibi utangaçtım, tedirgindim, korkaktım. İçimde yangınlar çıktı da sizlere yansıtmadım. Hüzünlendim, duygulandım, ağladım. Hiçbiriniz ağlarken görmediniz beni. Ben acılarımı ve aşklarımı hep içimde yaşadım. Siz okumadınız ama hepinize hüzünlü şiirler yazdım. Her ayrılık bir başlangıç her reddediliş bir imtihan oldu bende. Hepinizin ayrı ayrı gözlerinden öperim. Bana duygu dolu ilhamlar verdiniz.
Belki hayat bir döngü, özünü arama kaygısı, hep bir arayış, zaten kendini bulduğunda da ölmek üzeresin demektir.
Hayat yaşananlardan ve yaşanacaklardan ibaret, yemek, içmek uyumak sadece bir aldatmacadır. Hayat bilinçte başlar bilinçte biter.
Üzülmeyin, zihnim sizinle kalacak. Her birinizle güzel duygular yaşadık. Hiç birinizden pişman değilim. Hepiniz ömrümde bir sayfa, sisli bir buğu içinde cama düşen yağmur damlasıydınız. Hiçbirinizi unutmadım. Her gece başımı size yasladım. Üşüyünce sizi örttüm. Düşlerimde renkli çiçekler, burnumda lavanta kokusu, ağzımda söylenmemiş söz, içimde derin boşluk oldunuz. Sizi unutmak için için attım kendimi gecelerin ve bencilliğin koynuna, rakı ve şarap şişelerinde, kısa kısa sevişmelerde aradım sizi. Bulamadım. Bulamadım. Getiremedim geçmişi koynuma. Dolduramadım içimdeki boşluğu. Unuturum sanmıştım, bedenim kandırdı beni. Ruhumda anıların ayak izi, üzülmeyin asla unutmadım sizi.