Gidip gelip baktım o telefonun anlamsız ekranına. Bekledim aramanı her dakika bir çağrını dahi beklediğim anlar oldu. Belkiler geçti hep aklımdan, her saniye keşke dedim kendi kendime. Gözlerimin hala seni sevdiğimi ele vermesinden korktum. İnsanların o lanet olasıca yüzlerinden sakladım hep gözlerimi.

Evet, artık seni korkarak seviyorum ve sadece bekliyorum. Seni beklediğim günleri biriktiriyorum kalbimde. Her sabah yeni güne uyanırken umutla uyanıyorum, geceleri yatarken sadece ağladım ve bekledim elbet bir gün olacak diye kendi kendime diyorum Allah kahretsin neyi sevdim ben sende,
her seferinde bir cevap bulmaktan nefret ediyorum.

Senin yanında olamasam da defalarca seni sevdiğimi haykırmayı sevdim
seninle konuşurken kalbimin atışını sevdim. Kalbim atıyordu çünkü bu aşktı
sen de aşkı yaşamayı sevdim. Beklide senin vurdumduymazlığındı beni sana bağlayan. Bunu bir türlü kabul ettiremedim beynime de kalbime de bu yüzden hep kovalayan oldum. Sende kaçan oldun bazen yürürcesine bazen koşarcasına kaçtın.

Tam yakaladım derken her defasında kendimi yerde buldum, elimde sen değil çakıl taşlarının bıraktığı derin yaralar oldu. Derim parçalanıyordu seni severken, yavaş yavaş tükenmek buydu işte, seni severken bittim. Nereden bilebilirdim ki gidişinin bitmek olduğunu, nereden bilebilirdim ki yokluğunun beni öldüreceğini?

Anladım ki, her insan bazen geri dönüşü olmayan kararlar verebiliyormuş.
Tek bir cümle beni bu hallere düşürdü. Hayatımın rotasını değiştirdi
bu kelimenin insana ne kadar zararı dokunduğunu inan bilmiyordum. Bunu bilebilmek için yaşamak gerekiyormuş. Ne olurdu sevsen beni? Ne olurdu son 1 şans daha verseydin anlamıyorum, aklım almıyor sevgiler bu kadar çabuk mu parçalanır bahsettiğim sevgi senin sevgin değil belki de bilemiyorum en azından benim sevgime saygı gösterseydin, ölür müydün sanki sevseydin beni
bu kadar zor olmamalıydı. Ben daha fazlasını yapıyorum çünkü zorlanmadan korkmadan bıkmadan herkese her şeye inat sevdim seni. Yazık benim kadar olamadı yüreğin.

Ben senin sevgisizliğinden korkarken sen sevmekten korktun işte en büyük fark buydu ve sen hiç bir zaman kabul etmedin önceleri hatayı kendimde aradım her cümle seni haklı çıkartıyordu, suçladım kendimi artık kavgalarım kendimle idi, sen den sonra çok kırdım kalbimi bütün suçu onun üzerine attım çaresizliğimden mi bilmiyorum ama tek suçlu oydu bence. Artık sadece seni suçlamıyorum yüreğimi parçalarken, bende yardım ettim. Dokunmayı bırak bakamıyorum bile artık kalbime. Defalarca aldığı darbeler bile rahat bıraktı onu.

Yüreğim artık yerde yüzüne bakılmayacak halde. Yüreğim paramparça. Ona artık sadece sen değil ben bile bakamıyorum. Benim umutsuz, çaresiz, tükenmiş yüreğim. Yeni yeni fark ediyorum sevmek sevdiğini haklı çıkarmakmış. Bazen beni yapayalnız bırakıp gidişlerini düşünüyorum, bana yaptıklarını düşünüyorum.

Kimi zaman güçleniyor kalbim ayağa kalkacak gibi oluyor ama olmuyor kalbim yapamıyor bunu. Düşmüş bir kere tek bir cümlenle ayağa kalkmaya hazırdık ikimizde. Kalbim seni çok sevdi de bir türlü anlayamadın ya da anlamayı istemedin?

Daha önce seni kimse bu kadar sevmediği için bir farklıydı bakışların, anlamadığın bir şeye baktın sen sadece, haklıydın bende anlam veremiyordum artık seni sevmeme. Neden diyorum sevmek neden bu kadar acı veriyor bana?
Çünkü sevmek zor iş sevmek derken bile dilin zorlanmalı. Sevmek o kadar değerli ve zor ki bunu söylerken anlamak gerekir sen bunu hiç anlamadın.

Seni seviyorum ama anladım ki bu sevgi bana sadece acı veriyor, seni sevdikçe içim acıyor seviyorum ve yeniliyorum artık düşündüm ve vazgeçtim seni beklemekten sadece seviyorum seni paramparça yüreğimle.

Tek suçum seni ölesiye sevmekti, git şimdi kiminle olmayı istiyorsan ona git seni çok seviyorum, seveceğim. Ama sanma ki hep böyle elbette karşıma senden de değerli yüz güzelliği olmasa da kalp güzeli bir sevdam çıkacaktır karşıma işte bil ki o zaman dünlerde kalacaksın belki mutlu gördüğünde beni arkamdan çok ağlayacaksın. Şimdilik bana eyvallah.

Sami Arlan..