Nedir bu İstanbul’un sırrı kime sorsam İstanbullu ya da oraya göçüyor.

Orada aşklar daha mı masum, orası daha mı çok can yakıyor yoksa can yaktığı için mi seviliyor? Merhemi kim bulmuş ki yarasına sürebiliyor. Zaman akıyor sen dur demesen de. Hoş desen de durmuyor zaten.
Aklım karmakarışık bugünlerde. Bir yanım sessizliğe hakim, bir yanım bu sessizlikte derbeder mutsuz ve yorgun ...
Ben direniyorum yaşamaya , mutlu olmak için çabalamaya. Her zaman mutluluk olmaz ama mutsuzluk da uzun sürmez . Kimbilir belki birgün çalınır kapım mutluluk için. Belki de bende... Neyse ... ÇOK DA ÖNEMLİ DEĞİL ASLINDA. ÖNEMLİ OLAN HUZUR VE SEVDİKLERİN. GERİSİ BOŞ ASLINDA.

Sussam sayfalara sığmaz, konuşsam belki de esiri olurum. Geç kalınmışlıklar , uzun yollar, susmalar ve sessizlikte son vedalar...

Cemal Süreya’nın da dediği üzere
"Acı çektikçe insan olgunlaşırmış… Yalan be! İlk önce kalbin kırılır, sonra çürümeye başlarsın." misali insan olgunlaşırmış zamanla ... Kimbilir belki yarın , belki yarından da yakındır ...

Neden yorgunsun sorusuna cevap aramaktan, ve bunu sormasınlar diye gülümsemekten yoruldum. Yine bir cemal süreya klasiği ama iyi anlatıyor insanı.
"İstanbulu dinliyorum gözlerim kapalı " şiiri misali İstanbul’un sırrına vâkıf olamadım. Herkes kendince bildiği kadar anlatıyor İstanbulu bana. Ama yaşamak ayrı tabi ... Her ağacın meyvesi yenmez derler. Kimi acıdır , kimi ekşi , kimi tatlıdır ama tatlı olanı bulmak için önce acı tadı almak gerekir. Yağmur yağar önce sonra güneş açar ki seyreyle sen o vakit gökyüzünü . Martılar kanat çırpar umuda doğru. Güneş ısıtır insanın içini . Dedim ya sonsuzluğa yolculuk gibi belki de son kez çırpınır insanoğlu.