İtalyan şairi ve eleştirmeni Giosue Carducci, 1835-1907 yılları arasında yaşadı. Bir hekimin oğluydu. Öğretmenlik mesleğini seçti. Önce San Miniato ve Pistola’da, sonra da Boloğna Üniversitesi’nde profesörlük yaptı. 1904 yılına kadar Boloğna Üniversitesi’nde çalıştı. Son kırk yıllık hayatı boyunca ünü gittikçe arttı. 19. yüzyılın ikinci yarısında İtalya’daki fikir hayatının gelişiminde büyük pay sahibi olan kişilerden biri haline geldi.

Giosue Carducci, Manzoni’nin izinden gidenlerin Hristiyan kaynaklı tinselci romantizmine karşı, klasik geleneği savundu. Nitekim Yuvenilla adıyla yayınladığı ilk şiirlerinde klasiklerden esinlendiği açıkça görüldü. Ama 1861-1871 yılları arasında kaleme aldığı Levia Gravio başlıklı şiirlerinde ve özellikle de 1867-1879 yılları arasında yazdığı Giambi e Ejadi’de amansız bir düşmanı olduğu krallığın İtalya’da kesinlikle yerleşmesi karşısında duyduğu devrimci öfkeyi dile getirdi.

Carducci, İtalyan şiirine Eski Yunan ve Latin vezinlerine benzer ritmler kazandırmak amacıyla vurgulu ve vurgusuz heceleri art arda kullanarak yeni bir vezin kuralı ortaya koymuştur. Düz yazıyla kaleme alınmış yapıtları, İtalyan edebiyatının bütün dönemlerini ve bütün yazarlarını inceleyen Carducci, İtiraflar ve kavgalar, adlı kitabında da tartışmalarını yayınladı.

Carducci. ’’Birleşmiş İtalya’nın şairi’’ olarak ün salmıştı ve bir çok yazarın ustasıydı. Aşırı duygusallıktan kaçan, derin ve güçlü bir lirizmle dolu sağlam bir biçim zevki aşıladı yurttaşlarına. Toscana ve İtalya’nın büyük adamları ve anıtları üzerine kaleme aldığı yapıtlarında duru bir güzelliğe erişti. Bu iş olur başlıklı yapıtında Fransız Devrimi’ni vakur bir coşkunlukla övdü.

Aynı zamanda hocalık da yapan Carducci, 1890 yılında senatör seçildi. Sağlık nedenleri dolayısıyla ilkin etkin politika hayatından, 1904 yılında da öğretim hayatından çekilmek zorunda kaldı. 1906 yılında Nobel Edebiyat Ödülü’ne layık görülen ilk İtalyan yazarı oldu.

Carducci, ölüm üzerine düşüncelerini şu sözlerle anlatıyordu:

İnsanları küçük yaşta gelip avlayan ölümden büsbütün tiksiniyorum ben. Gençlerin ve çocukların ölümünü katiyen aklım almıyor: Gökyüzünden art arda yıldızlar kopup düşüyormuş gibi geliyor bana.