Sisli sabahların birinde yine penceremden seyrediyorum Frankfurt’u.
Hemen yolun karşısında tren yolu onun arkasında Main denilen bir akarsu, suyun karşısında ise bahçeler içinde evler var. Çok şirin görünüyorlar uçan kuşlar ağaçlar arasında.

Gök yüzü gri bu gün, tabii her zaman olduğu gibi. Hava yağdı yağacak. Burası vatanıma benzemiyor. Masmavi gök yüzü güneşli günler benim memleketimin havası renkleri ve güzelliğine ait.

Sıkıntılarla geçen günlerimde hep bu penceredeyim. Her an şu karşımdaki göklerde, bir uçak gelir biri gider. Uçakların sesinden başka kuşların cıvıltıları doldurur bu garip sessizliği.

Kalabalık ve sesli yerlerden buralara gelince bu ıssızlıklar sessizlikler ürkütüyor beni. Gün içinde her kes işinde tabii . Akşam saatleri yollar caddeler canlanır insan kalabalıkları ile. Bir de bol ışıklı ağaçları süslü çarşıları ile.

Ama vatanımın kokusu ve havası her yerden güzel. Orası cennet vatanım benim...ne çok özlüyorum oraları. Her gece rüyalarımda oralardayım. Oradaki evimize koşuyorum ama tam kapıyı çalıyorken uyanıyorum. Öyle acı ki bu, böyle çoğu geceler göz yaşı döküyorum neden rüyada olsun o kapıyı açıp ailemi göremiyordum. Hep bir yıl sonra gideceğim diye çoğu zaman kendime teselliler verip dayanmaya çalışıyordum. Ama o bir yıl geçiyor ve ben yine gidemiyordum vatanıma.

İşe gitmek, yorgunluk ve akşam eve dönmek evdeki işler derken yorgunca uyumak, ruhum bedenim kabullenmiş gibi sessizce duruyorsa da içimdeki acılar uyumuyordu.

Yıllar geçti ve nihayet gurbet bitti derken... içimdeki gurbetin hiç bitmediğini bitmeyeceğini görüyordum. Neden mi ?... Bilmiyorum.

Aygün Deniz 20.02.2020