....Bugün ve bilmediğim kaç gün düştü düşüncelerim düş peşine. Dondu bakışlarım ölü bir balık misali. Evet ya; şimdi buldum tam tabirini. Ölü bir balık; o anlarda ki bakışlarımın tam karşılığı. Susuz, tuzsuz kalmış bir balık bakışlarını yüklenişi gözlerimin.

....Ve yine bugün, bütün yokların arasından var olanları ayıklamaya çalıştım. Uçtu gitti anılar sayamadım. Kaç yokla bulandı, kaç varla gülümsedi, kaç kere küçülttü beni, kaç kere değdi başım ellerime ahlar etmeye? Hesap defterim karalamalarla doldu taştı. Çıkabilecek miyim yüzümün akıyla diye beni merak ettirdi?

....Sorular, sorular, sıra sıra dizildiler meraklarımın peşi sıra. Çığlık çığlığa sordular bana. Hep mi puslu bakacak yarınlar sana? Hiç emin olamayacak mısın yarında güneşin doğacağına? Bu mu acaba hayat ya da hep böyle mi olacak belirsiz? Yıkamadığım bir duvar mı olacak hep bu belirsizlik?

....Ya kırılan ekmeklerim, gelir mi tekrar bir araya?

....Ya bir bakış kadar yakın sevgiye gitme kal demekten kuruyan dudaklar, yine bebek pembesine döner mi? Sevginin yüceliğine erişmiş sözlere ev sahipliği eder mi bu kulaklar? Sevgisizliğin çöle çevirişlerinde kalmalar gitme kal demekle son bulur mu?

....Bazen, en çok hafıza kaybına uğramayı diliyor bu deli yüreğim. Her şeye yeniden başlamak niyetiyle. Unutup olan biteni, yeniden çocuk saflığına bürünmeyi nasıl da diliyorum. Yalanların çeşitlerini unutmayı, riyalardan kurtulmayı ya da hiç olmamış saymayı, ihanetlerin kırıcılığını saçıp savurmayı diliyorum da yapamıyorum. Kör olası beynimin bir düğmesi yok ki, basıpta durdurayım. Yerleştirilmiş kırık bir plak gibi, dönüp durması engel oluyor unutmama. Dönüp dönüp yine yoklara bulanması, olmadık zamanda, olmadık mekanda gökyüzünden çekiyor beni karanlık kuyulara. Ve kalıyorum yine başbaşa beynimin durmayan oyunlarıyla...

....Duvarlara da çalsam kendimi, taşlara da vursam başımı değişen birşey yok. Unutturmuyor, unutmak istediklerimi. Tek kârım can acısı, anıların yakıcılığına karışan.

Bırakma beni ümidim.
Mümkünse yarat beni baştan...

ASLI DEMİREL...