Şu uçsuz bucaksız, şu kalabalıklarla dolu evrende, insanın kendini bu kadar yalnız hissetmesi kadar daha kötü ne olabilir ki? Adına ‘kader’ denilen dinsel öğretiye, nasıl secde eder ki tinsel varlığımız, ‘keder’le kavrulurken?

Musalla taşına uzanan tüm yolculara hep aynı tarife! Ritüeller birbirinden çalıntı. Ayinler ‘ölü soyuculuğu’nun meşrulaştırılmış hali! Gün, bereketli geçsin diye, mezar kazıcılar duada. Kimi papaza uymuş, kimi imama… ‘Şeytana uydum’ diyenlere asla inanmam artık…

Mezhep ve din ne olursa olsun, inanışlar birbirinden kopya! Bir lahza durup her şeyi sorgulamak lazım; Neden hala gelmedi o büyük kurtarıcı?

İnsan eşit doğar, eşit yaşarmış… Her oluşun sonunda bir tufan varmış. Nefes alıp vermenin bedeli harmış… Bu âlemde ektiğin, yarına karmış… Mışmış da mışmış… Mışmış da mışmış… Yersen!

Varoluşun sonunda bir kıyamet kopacak! Kime ne bundan… Bize ne?

Mollalaşan bu devirde sorgulayarak ruhsuzlaşmaksa suçum; O zaman size ne? O da Tanrı ile benim aramada… Er kişiye yakışır mı, Yaradan’ın bildiğini saklamak kuldan?

Üç kuruşluk menfaat için dostunu ve yurdunu satan itler üredi… Haram yiyip, oruç yemeyen… Zinasını, gusülle temizleyen… Kul hakkını es geçip, namazdan hiç geçmeyen tipler türedi…

Sizler, ecin yüzlü insanlar olarak, maskelenmiş yüzlerinizle kendinizi de aldatarak, Tanrı’yla dalga geçin!

O ki kendi nefesinden var ettiği kullarından, ne oruç ister, ne namaz…

‘İnsan olun’ der. ‘Birbiriniz ve diğer canlıları incitmeyin’ der. O ki yalnızca inayetli varlıkları sever.



Antakya- 2019
Ali Asafoğulları