Varoluştan sonra düşüncelerle dünyayı parçalara böldük. Hiçbir rengi aldırış etmeden, hiçbir çocuğun gülüşündeki parlayan hayatı görmeden yüreklere taş duvar ördük.

Oysa sevgi bir üretim biçimiydi. Karanlık düşüncelerin saltanatını yerle bir edecek kadar parlaktı. Zorunlu kılmaksızın içten gelen sevgi diyalektiğiydi bu. Yaşamı evrensel bir şekilde ele alarak hiçbir düşünceyi ayırt etmeksizin yer sofralarında ekmeğini, aşını, yüreğini paylaşmaktı. Sevgi çok ince bir hünerdi.

Gerçek şu ki; yüreğinde sevgi besleyen her kimse kendini iyiliğin safında bulur.

Bu çizilen çizgi dünyanın bütün güzelliklerini içinde barındırıyordu. Modernleşen hayat doğallıktan kaçıp bir atık sanayiye bürünmekte çok kararlıydı. Körleşen hayatların sevginin ötesinde kaldıklarının farkına varmamaları maaş bodrolarına yazılı hayatlara aşina olmalarındandı.

Düşünemiyoruz
Ve Tükeniyoruz Sevgisiz...

-
Göğün Kırıntıları / Yadigar Sangan