İlk yaratılan insandan,son doğan insana kadar herkesin bir hikayesi var.
Bu hikaye bazen mutlu günler sunar soframıza.
Lezzetli gelir yediğimiz içtiğimiz her şey bu dönemde.
Bazen kan doldurur bardağımıza bu hikaye.
Ne yesek,ne içsek zehir olur öldürür içimizde bazı şeyleri .
Öyle sarhoş oluruz ki ne yaptığımızı bilmeyiz,bu sarhoşluk bazen mutluluktan,bazen de acıdan meydana gelir.
Tabii bu durumda mutlu olan,acı çekeni anlamıyor,sanki kendi hiç acı çekmemiş ya da çekmeyeceğine dair bir garantisi varmış gibi.
Öte yandan acı çeken de, içinde bulunduğu durumdan muzdarip mutlu olana hased edip, kıskançlık içinde
- Şunda ki keyfe bak,dünya umurunda değil diyor,
Sanki hep acılar içinde yaşayacak ,bundan sonraki yaşamında hiç mutlu olmayacakmış ya da mutlu olamayacağına dair kesin hüküm almış gibi.
Halbuki ikisinin de bakışı tamamen yanlış ve boş kuruntudan ibaret.
Sonuçta geçmişte veya şu an ki zaman diliminde,çevrede yaşayanlara ve yaşayanlara bakmaları yeterli,olayın farkında olmaları için ama insanoğlu nankördür.Bile bile kıskançlık yapar,hased eder.
En nihayetinde her şey olacağına varır ve yaşanması gereken ne varsa yaşanır.
Tüm bunların sonunda en basit olan şeyi ; YAŞAMAYI kaosa çevirir.
Kendisi mutlu olamadığı gibi,başkasının da mutlu yaşamasına mani olur.
Bu tür insanlardan kaçabildiğiniz kadar kaçın demeyeceğim çünkü ben de dahil her insan,içinde yıkıcı olan her hareketten,düşünceden,bir depo taşır ve yeri geldiğinde bu depoda barındırdığı yıkıcı,tahrip edici düşünceleri, eyleme dönüştürmekten hiç çekinmez.
Tahrip ederiz ,yakarız, yıkarız sonra vicdan çıkar oturur göğsünün üstüne ,hesap sorar,içine bir ürperti verir ve yaptığın herşeyden it gibi pişman olursun.
Sonra üç gün beş gün derken normale döner hayat ve pişmanlığın yerini eski hal alır ki bu en vahimidir. Balık hafızalı insanoğlu çok çabuk unutuyor geçmişi.
Halbuki geleceği,geçmiş inşaa eder,keşke bunu farkedebilseydik