Canım sevgilim yoksun yanımda ve ben alışamadım senin yokluğuna..
Şimdi bomboş bakan insanların arasında seni yaşıyorum .
Kabullenemedim bir türlü gidişini o yüzden beni bu soğuk duvar ve soğuk insanların arasına getırdiler.
Akıl hastanesiymiş burası.
Sana benziyen bir adama sarılıp kilitlenmiş dakikalarca ağlamış,sonrada sinir krizi geçirmişim...O yüzdende burdaymışım.
O ölmedi uzaklara gitti, ama dönücek bir gün diyorum herkese ,onlar zorla senin öldüğünü kabul etmemi istiyolar...
Toprağın altındaymışsın saçların gözlerin çürümüş diyorlar bedenin yok olmuş...
Öyle dediklerinde bir fena oluyorum krize giriyorum hayır ölmedi o uzakta dönemiyor gelince o güzel kokusuyla ruhum bahar çiçekleri açacak diyorum.
Ellerinin sıcaklığı yüreğimi alev alev yakacak diyorum. Gülüşüyle tekrar bahar cıvıltısıyla şarkılar söyliyecek yüregim diyorum kimse bana inanmıyor...
Biliyorum ölmedin ölemezsinde sen.
Uyuyorsun sadece yanına gelmek istiyorum bırakmıyolar benı illa öldüğünü kabullenmem gerekiyormuş .
O zaman iyileşecekmişim.
Ama sen ölmedin ki her gün büyüyorsun içimde.
Ne ilaçlar uyutuyor yüreğimi nede başka bir şey ben rüyalarımda senınleyim ya.
Kokunu duyuyorum ya bu bana yetiyor...
Onlar bilmiyolar işte sevenlerin ölmediğini ruhlarının birbirini özlediğinde uçarak buluştuğunu ve senin öldüğünü söylememi isterlerken bile elimi sıcacık tutuşunu hissettiğimi nefesinin ruhunun hep yanımda oldugunu bilmiyorlar...
Üzgünüm gelmek ısterdim uyuduğun yere ama şimdilik bırakmıyorlar beni burdan ve bıraktıklarında geleceğim toprak kokulum yanına... Mahşerde uyandırıldığımızda tamamıyla kavusmak uzere...
Seni seviyorum toprak kokulum şimdilik bekle beni..

Nevin Aktekin Gülfırat