Bedenimiz gibi ruhumuzun da ihtiyaçları illa ki vardır. Mesela ruhum çok susuz , suyu azaldıkça beyaz olan ruhum kararmaya yer tutuyor. Suyunu aramaya çalışıyorum fakat nereye baksam, dokunduğu yer çöle dönüyor. Sonsuzluğu gidermezsem, kararıp dibe batacak. Bulursam da yeşerip güzel bir doğa olacak. Yürümekten vazgeçmedim. Yürüdüm… Yeri geldi süründüm ama yürüdüm. Yürüdükçe çöl misali biraz daha yaktı, ruhumu. Alev oldu sanki o çöl bana… Yürürken yorgunluğu unutmak için, düşüncelere dalmak istedim. Bir serap çıktı karşıma, nasıl bir hayaldi bu bilmiyorum. İlk başta gözlerimi kapatıp açtım. Çok güzel bir manzara var karşımda. Serap bir ihtimal kaybolur diye, yaptım bunu fakat kaybolmadı. Koşmaya başladım, o an ruhundaki susuzluğu unuttum. Çünkü oraya vardığım vakit ihtiyaç duyduğum ne varsa giderecekti. Öyle bir yer görmüştüm ki. Nasıl bir yer diye sorarsanız! Benim ruhumun suyu sevgi, huzur, gülümsemek….. Gördüğüm serap da ise; bunun daha fazlası vardı cıvıl cıvıl öten kuşlar, kahkalar atıp koşuşturan çocuklar, ailecek toplanmış yemek yiyen insanlar… Oraya vardığım vakit çocukluğumu yaşayamayan ben, çocuk olup koşturup, ip atlayacak yakan top oynayıp, yeşillik olan ormanda saklambaç bile oynayacaktım. Öğrenmenin yaşı olmadığı gibi … Oynamanın da yaşı yoktur bana göre. Mesela bazı insanlar bu ihtiyaçlarını durdururlar. Neymiş ayıp olurmuş. Benim gençliğimi bana ayıplayan kişiler mi verecek? Ruhumun ihtiyacını onlar mı karşılayacak? Keşkelerimi, pişman olduğum ne varsa o ayıplayan insanlar mı yok edecek ? Tabi ki de hayır. Size bir tavsiye pişmanlıklarla yaşamayı bırakın. Bedeninizin ihtiyaçlarından çok, ruhunuzun ihtiyaçlarını düşünün ve onarın. Gerekirse bir çiçek gibi narin davranın suyunu, toprağını eksik etmeyin. Ben kendimi hep bir kitap gibi düşünürüm. Sayfaları açtıkça yeni bilgi, yeni bir başlangıç. Benim başlangıçlarım yarım kaldı, sayfalarım yırtıldı. Yine de neye ihtiyacım varsa aradım. Çoğu zaman bulamadım. Fakat içimdeki umudu da söndürmedim….