ÇAY BAHÇESİNDEN NOTLAR- 4 ( BİR SONBAHAR AKŞAMI )




Kış aylarının ayak sesleri duyulmaya başladığı bir sırada, böyle güzel bir havayla karşılaşmak çok şaşırtıcı bir şeydi benim için. Dükkândan çıkar çıkmaz, bir hevesle Çay bahçesine giderek adeta beni bekleyen yirmi üç numaralı masaya oturdum. Daha defterlerimi çıkartıp, masaya koymadan garson çocuk bana özel çayımı getirip masama bıraktı.
Sözüm ona buraya aradığım huzuru bulmaya gelmiştim. Ne gezer, beni için çok özel iki arkadaşımla irtibatımı kaybettiğim yerde huzur ne arar?
İlki Burhan, onu Yakup’la aynı zaman dilimi içinde tanıştım. Çay bahçesinde görevli olan geleceği çok parlak bir genç olarak size tarif edebilirim. Okula başladığı için, geçici olan bu işinden ayrıldı. Diğeri ise, Yakup, tam kafa dengi bir arkadaş. Çay bahçesine her gelişimde, önce gözlerin onları arar. Ayrıca son yazdığım romanın konu babasıdır. Eğer Yakup ısrar etmeseydi, o kitap tek bölümlük bir hikâye olarak arşivimde kaybolup gidecekti.
İyi şeyler olmuyor mu? Hem de çok iyi şeyler oluyor. Bir Taneme kavuştum. Aylardır kopan irtibatımız, nihayet yeniden sağlandı. Allah kısmet ederse mayıs ayında birbirimize kavuşacağız ve bana yeniden Trabzon yolu gözükecek. Bu yolculuktan minik bir kitap daha çıkarırım.
Bugün Çay bahçesinden, deftere düşeceğim notlar bu kadar. Yeni bir Çay bahçesi hikayesinde buluşmak dileği ile, Bir tanemin dediği gibi,

HOŞ KALIN
HOŞÇA KALIN

Tebessüm eden çocuk

Tuğrul Ahmet Pekel