Herşey güzel başlamıştı oysa..
İki yaralı yürektik ve o iki yüreğin kendinden kaçışıyla sokuluvermistik birbirimize.
Acılarımızı paylaşırsak azalırdı hersey öyle ummuştuk...
Cünkü,taşı bile saran bir yosun vardı..
Benimde bir nefese ihtiyacım vardı..
Öyle güzel gülümsüyordunki bana, hayır diyememiştim sana.
Kalbime iyi gelirsin sanmıştım.
Sonrası ruhsuz bakışlar,öpücükler,dokunmalarla doluydu bizim hikayemiz..
Senböyle hissetmiyordun, iyi gelmiştim belkide sana.
Kalbimin sıcaklıklarında nefes almayı başarmıştın sen...
Ama bana iyi gelmiyordun sen,aynaya gözlerimin içine herbakışımda O vardı..
Gitmiyordu.
Ve senin kokun,nefesin,sesin yabancıydı
bana,yüreğime kalbim bir başkasına aitken.
Yüreğimdeki yanımda değildi belki ama rüyalarıma,düşlerime önce ince sızarken,senin canım demelerin bir işkenceye dönüşüyordu.
Sanada kıyamıyordum.
Tutunmustun bana...
Sevilmek güzel bir şeydi elbette ama sevmekte lazımdı,sevildigin kadar.
Ama hep bir eksik kafiyedik biz..
İşte bu yüzden şimdi vazgeçiyorum senden..
Çünkü biz olamıyoruz.
Yalnızlığı paylaşan yalnızlık kaderdaşı olmaksa benim ruhuma ters..
Er yada geç birgün muhakkak bitecekti bu oyun,daha fazla ne kendimi nede seni kandırmak istiyorum...
Üzgünüm birkaç hatıra bir kaç tatlı bakış bırakıyorum birde beni hep gülerken hatırla...
Olmadı benden senden kocaman bir biz.. Çünkü yaralarımız tazeyken yanlış zamanda karşılaşan yaralı çocuklardık biz..

Hep vazgecilen biriyken yine vazgeçilen olmamak için bu defa "ben vazgeçtim"...

Hoşcakal yalnızlık arkadaşım...

NEVİN AKTEKİN GÜLFIRAT